Toen mijn moeder nog leefde, schreef ik zo af en toe wel eens iets over haar. Toen ik op een ogenblik merkte dat bekenden de weg naar het blog hadden gevonden, heb ik al die logjes beveiligd. Anoniem iets van je af schrijven is nog heel wat anders dan de vuile was buiten hangen.

Onlangs kwam ik, totaal onvoorbereid, op zo een berichtje. Voor ik het opende dacht ik: “Eigenlijk mag die beveiliging er overal af”.

Toen las ik het. Ik werd ineens 21 jaar terug gekatapulteerd, voelde weer de snijdende pijn en het onbegrip en ik klikte het logje heel snel weer dicht.

Ik weet nog dat die dingen gebeurden, maar de scherpste kanten zijn in de loop van de jaren wel wat vervaagd. En als ik ze me zo niet herinner hoef ik er niet aan herinnerd te worden.

De beveiliging blijft staan, al was het maar om te verhinderen dat ik er onvoorzien nog eens op terecht kom.

Hoe beveiliging in twee richtingen kan werken.