Ik zei het wel al meer: ik ben saai.

Dat ik ook denk een gebrek te hebben aan lachspieren, zal ik nu ook maar eens uit de doeken doen.

Ik zal nooit luidop lachen, maar dat ligt niet aan de spieren maar aan mijn opvoeding. Zie je, ik mocht thuis niet lachen. Mijn moeder kwam dan altijd uit de hoek met één van haar wijsheden, in dit geval: “de ene keer te zot en de andere keer te bot”. Waarop het lachen mij direct verging en zij zei: “zie je wel”.

Afin, ik kan wel glimlachen, al is dat niet simpel met mijn ↓mondhoeken↓. En dat heeft dan weer niets te zien met mijn stuurs kijken, want dat doe ik pas als ik erg geconcentreerd ben.

Meestal lach ik dus vanbinnen.

Ik krijg dan ook de kriebels als ik lees dat deze of gene film of dit of dat feuilleton grappig genoemd wordt. Ik probeer het wel, maar na een poos gaat dat soort humor me vervelen. Het is ofwel voorspelbaar ofwel plat! En dan heb ik het niet over de nog pas aangehaalde kinderhumor.

Heb ik dan nooit plezier? Jawel hoor! Dagelijks. Maar dan over andere dingen dan wat vele mensen onder humor verstaan.