Soms lees ik wel eens over mensen die vertellen wat ze zich het meest beklaagden in hun leven. Ik dacht altijd dat ik me niets bekloeg, dat de beslissingen van toen de beslissingen van toen waren en moesten blijven.

Bij een reactie op het eigen blog, gisteren, bedacht ik ineens dat ik sommige beslissingen wel degelijk niet had moeten nemen, dat ik niet had moeten instemmen met wat een ander vond dat ik zou -het was geen moeten- doen of net niet doen.

Dat ik meer mijn -figuurlijke- middelvinger (?) had moeten opsteken. Figuurlijk jà, omdat ik dat in het echt niet zou doen. Ik deed het ooit wel, misschien één of twee keer, maar dat waren uitzonderlijke gevallen.

Gisteren in de reactie, ging het over skiën. Ik kan niet skiën, langlaufen deed ik wel, maar ik kom niet op latten van een berg. Dat leerde ik niet en zal het waarschijnlijk niet meer leren. Maar, indertijd, ik was 17, kon je met de CM op vakantie en op die leeftijd kon je kiezen: zomervakantie met de trein of wintervakantie met het vliegtuig. Ik wou skiën.

Mijn moeder besliste. Het werd zomervakantie met de trein, dat was het goedkoopste en ze vond dat ik niet altijd het duurste moest willen. Me thuis houden? Daar was geen sprake van, dat zou maar klap geven, want iedere rechtgeaarde CM’er liet zijn kinderen op CM vakantie vertrekken.

Eerder had ik, omdat mijn broers en zus naar de muziekschool gingen als hobby en ik dat niet kon omdat de stuipen me op mijn negen maanden op mijn vingers geslagen waren, geopperd dat ik misschien paardrijles kon volgen. Tja.

Moest ik daartegen ingegaan zijn? Dat kon ik niet. Dat is zo als je compleet onder de invloed van iemand zit. Er moet eerst afstand komen eer je dat kan. Bovendien, ik was rap content. Is dat soms mijn probleem? Dat altijd content zijn?

Veel -maar dan echt veel- later was er nog zo een voorval.

We waren in Chamrousse in de zomer.

Er waren uitstappen te paard en daar kon je eerst een initiatie paardrijden krijgen.

Ik wéét wel dat je daarmee niet echt leert paardrijden maar ik ging er van uit dat die paarden mak genoeg waren om geen problemen te geven. Mijn ex vond dat dat niet kon. Je kan niet verwachten dat je met een paard een toertje gaat doen zonder dat je kan paardrijden. Ik denk dat je enkel moest leren om niet van dat paard te vallen. Simpel.

Ik deed het niet. Als iets zo wordt voorgesteld alsof ik achterlijk ben en me wordt voorgehouden dat eventuele nefaste voorvallen mijn eigen schuld zal zijn, dan haak ik af.

Dàt zou ik nu niet meer doen.

Nu nog leren? Nu zijn de paarden te hoog (lees: ik kan te laag vallen).

Daarom komt er nu toch het logje voor morgen, het staat al een week of zo in afwachting en is een twijfelgeval. Nu denk ik: “foert, het is mijn blog”.

Daarom ook in de tweede zin van dit logje een dikke -figuurlijke- middelvinger voor de niet te verwaarlozen groep taalgebruikers die het gebruik van de sterke werkwoordsvormen afkeurt.

Stilstaand beeld uit een opname van Luc: “Terugblik op Goatfell”