Het was Driekoningen, voor de eerste keer hadden we een driekoningentaart. Ik had de boon die geen boon was. In de reacties op het logje dat ik er over schreef leerde ik dat men in sommige streken de link legt met “geluk hebben”. Ik hoop maar dat men eigenlijk “sjaans hebben” bedoelt.

Maar toen het logje verscheen, had ik mijn portie sjaans al zo goed als binnen, want …

Op de maandag na Driekoningen …

wilden we oorspronkelijk naar een rommelmarkt in Aarschot, maar dat vergat ik toen ik, op Driekoningen zelf, een boekenkast met glazen deuren vond op een tweedehands website waarvoor ik een afspraak regelde op die bewuste maandag.

Op de maandag na Driekoningen …

wilden we naar die boekenkast gaan kijken, al had die niet de juiste meubelstijl, die we maar even vergaten omdat die toch zo moeilijk te vinden is en de boeken nu eindelijk toch een plaats mogen krijgen, maar die afspraak zegden we op de zondag tussen Driekoningen en de bewuste maandag af omdat ik een onbestemd voorgevoel had dat dat helemaal verkeerd zou aflopen.

Op de maandag na Driekoningen …

gingen we dus zoals eerst voorzien naar een rommelmarkt in Aarschot, waarna we eens in de Kringwinkel daar binnen zouden lopen. Dat deden we zonder afzeggingen. In het naar huis komen, konden we dan ook nog de Kringwinkel van Tienen aandoen.

Nu wordt het spannend!

Niet op die rommelmarkt. Die gingen we alleen eens bekijken om te zien of het de moeite zou lonen om er zelf eens wat rommel spullen te gaan verkopen.

Het wonder gebeurde in de Kringwinkel waar we nooit eerder waren. We liepen binnen en we stonden ineens voor een erg grote uitvoering van ons eigen kastje. Als ik zeg: erg grote uitvoering, dan bedoel ik echt een erg grote uitvoering. Maar … er was de prijs. Mja … Het kastje was echt wel een koopje geweest maar in de Kringwinkel kennen ze wel de prijzen. En bovendien zochten we een eetplaats, geen wandkast.

Node nam ik afscheid van de grote kast.

Nog spannender?

Terwijl we daar waren -we zouden toch nog niet naar huis gaan zeker- opperde Luc dat we evengoed naar de Kringwinkel in Diest konden in plaats van die van Tienen, die toch dichter bij huis is en waar we al eens extra naartoe kunnen rijden.

In Diest waren we al, ergens in september, toen we bij Zoneke en Querida op Nitro en Murphy gingen passen. We liepen binnen, recht naar de boeken, want dat was de opgave: boeken vinden, maar we vonden er geen. En tussen de boeken en de uitgang stond ze: nog zo een kast. Minder groot dan de andere maar even opvallend en imposant. Maar weer overdachten we dat we toch geen wandkast zochten maar een eetplaats.

Node nam ik ook afscheid van deze kast.

Op de dinsdag na Driekoningen …

stond ik op en dacht dat ik gek was. Dan vind je iets wat je wil en ga je allerlei uitvluchten zoeken om ze niet te kopen. Na een uur dacht ik dat ik gek was dat ik nog maar overwoog om die kasten te kopen. Tegen de middag dacht ik dat ik gek was dat ik steeds maar die uitvluchten gebruikte om die kasten niet te kopen. Na de middag vroeg Luc: “Willen we ze eens gaan opmeten?” Ik dacht dat ik gek was dat ik het nog maar overwoog. Uiteindelijk dacht ik dat ik gek werd van het welles/nietes gedoe in mijn eigen hoofd.

Op de woensdag na Driekoningen …

stond ik op en zei Luc: “We gaan eerst alle muren opmeten, daarna gaan we die kasten opmeten”. “Enkel opmeten” zei ik.

Ik denk niet dat ik het verder verloop van die woensdag moet vertellen.

…

Ineens moesten we snel snel het bureau leegmaken, er vaart achter zetten, gezien we vanaf vorige dinsdag tot gisteren bij Querida en Zoneke thuis op Nitro en Murphy gingen passen. Kwestie van motivatie verdient dat echt wel een dubbele plus.

We moesten gisteren wel even heen en terug, van bij Zoneke naar huis, want die kasten zouden geleverd worden, al had een levering ons vandaag beter uitgekomen, dan waren we terug thuis en moesten we niet drie keer dat traject afleggen. Maar we wilden niet uitstellen, want dan weet je niet wanneer het wel kan.

En dat allemaal dank zij een minuscule driekoningenboon.

(Lees verder onder de foto)

Maar nu hebben we nog altijd geen bijhorende eetplaats en zijn we wel verplicht om verder op toeval te hopen en nog eens zomaar plompverloren op de passende tafel en stoelen te lopen.

Is het nog niet bijna Driekoningen?