Ik was nog een heel klein ukske toen men mij zei: “Geef die of die eens een schoon polleke”. Ik kan me niet herinneren dat ik de variant: “Geef die of die eens schoon een polleke” ook te horen kreeg, waarbij we het hier over het Vlaamse “schoon” hebben en niet dat we niet met vieze poten handjes moesten gaan geven.

Eens ouder kregen we in de school nog lessen in wellevendheid. Daarin leerden we dat we bij een ontmoeting een hand moesten geven. De etiquette daaromtrent bepaalde zelfs in welke volgorde iemand zijn hand mocht/kon uitsteken. Een hooggeplaatst persoon ging voor op een mindere -zonder bepaling van geslacht- en een vrouw had voorrang op een man.

Ik leerde mijn kindjes ook een handje geven.

Ooit was er een politieker, hij had me een mes in mijn rug gedumpt en slijmde daarna bij mijn vader. Hij stak zijn hand uit. Ik weigerde. Die weigering was symbolisch en hij snapte het.

Later ontmoette ik de Spaanse acteur die wat lachte met onze handdruk ter begroeting. Hij vond dat nogal stijf. Hij vond Vlamingen op zich ook wat stijf. De Fransen en Spanjaarden zijn niet zo stijf, ze kussen. Dat raakt hier ondertussen ook wel ingeburgerd maar het is nogal omslachtig. Want deze en gene geeft één kus, iemand die van wat verder komt geeft er drie, bepaalde streken in Spanje geven er vier.

Stijf of niet stijf, een handdruk is beleefd, niet te familiair en universeel.

Begrijpen jullie nu waarom ik niet begrijp dat bepaalde politiekers niet begrijpen dat het weigeren van mensen die een handdruk weigeren geen gemiste kans is, dat zij die dat beweren maar weer eens bewijzen dat ze het met de gelijkheid tussen man en vrouw zelf niet zo nauw nemen.

Gelukkig moet ik die politiekers geen hand geven. Misschien ben ik nu milder en zou ik niet meer in publiek weigeren, maar ik zou daarna toch de ganse dag de indruk hebben dat ik iets vies had vastgegrepen dat niet zo schoon was, deze keer in de Nederlandse betekenis dan.