Het onderwerp was serieus en ik wou er een foto bij. Ik schreef over het gevaar dat katten lopen bij openstaande kiepramen.

Maar de foto had nog wat voeten in de aarde. Ik wou een pluchen kat, keek eens rond op de rommelmarkt, maar blijkbaar zijn pluchen exemplaren moeilijker te vinden dan echte.

Aan Sloef vragen of hij het eens wou voordoen … Dat nooit!

Ik vond een Hello Kitty, nam er foto’s van, maar vond ze uiteindelijk niet serieus genoeg voor een ernstig onderwerp.

Ik kocht de rosse kater. Naar verluidt zou die kunnen dansen als we daar batterijtjes in steken. Maar ik wou geen dansende kater, ik wou een hangende kater.

Na afloop van de fotosessie zou ik hem wel weer op de rommelmarkt verkopen -zo dacht ik- maar de rosse kater dacht er anders over en nestelde zich op het kattenkussen dat Sloef weigert te gebruiken.

Wie was daar nu uiterst ontevreden over? Hello Kitty natuurlijk.

“Mijn witte pels had vuil kunnen worden” snoof ze nuffig.

Een fotoshoot is bedoeld om faam te verwerven”miauwde ze kattig.

“Ik schrijf er wel een logje over” beloofde ik.

“Hello Kitty! Mijn kont op het internet” spon ze van genoegen.