Met het mooie weer in het verschiet zocht ik een wandeling die we nog niet deden en ik vond een veelbelovende. Alleen het vertrekpunt was niet al te duidelijk. Een kilometerslange straat met vermelding z/n waar je kilometerslang geen enkele aanwijzing voor een wandeling vindt en het bijhorende kasteel ook al niet.

We reden maar weer op huis aan toen ik daar ergens in één van die straten … “Stop” zei ik “Dit is een kasteel, al is het dan niet het goede. En dat is een oranje bol”.

Aan de overzijde zag Luc een parking en zo waren we per toeval aan het vertrekpunt van een andere wandeling terecht gekomen. We bekeken de kaart, kozen de oranje bol -er was een langere wandeling met rode driehoek maar die vertrok daar niet en kwam er ook niet langs- en we vertrokken.

Ik ga die wandeling niet vertellen, alleen maar dat op zeker ogenblik die rode driehoek de oranje bol ging vervoegen, wij elkaar bekeken en zeiden: “Hier waren we al”. Dat was ook zo en ik herinnerde me ook dat we ze toen niet zo denderend hadden gevonden, ondanks een paar mooie stukjes.

Lang bleven de twee trajecten niet samen. De rode ging naar rechts naast de kerk en de oranje naar links naast de parochiezaal. En deze keer vonden we het een wandeling die zeker de moeite waard was.

We zagen het al meer. Men probeert meerdere afstanden aan te bieden, maar dat gaat dan soms ook ten koste van de wandeling zelf. De langste is niet altijd de mooiste.