Er zijn van die momenten dat ik mezelf door mekaar zou kunnen rammelen. Achteraf weet ik dan helemaal niet waarom ik zo stom was. Maar feit is, ik doe soms dingen die dommer zijn dan het paard van Christus en dat was nen ezel. Dit laatste was een uitdrukking waarmee mijn moeder mij mee om de oren sloeg in een tijd dat ik vond dat dat onrechtvaardig was.

Maar nu … werkelijk …

Eerst was er de geschiedenis met de gilles. Ik wil helemaal geen foto’s meer die ik niet zelf nam of waar ik geen toelating voor kreeg op het blog, dus gooide ik ook de foto van de Gilles van Binche er af. Misschien gingen we wel eens naar Binche of misschien kwam er geen foto.

Maar toen waren we in een kringwinkel -een kringwinkel levert soms ook gepaste foto’s op- en er stond een postuurke van een gilles. Of hij van Binche was of van elders … ik weet het niet. Amke en Ella waren er bij en die waren al bij de boeken te vinden. Ik zou de foto achteraf wel nemen.

Ge voelt het al komen zeker? We kwamen thuis zonder foto van dat postuurke. Ik was dat rats vergeten.

Wie denkt dat ik daarmee geleerd was, denkt maar snel wat anders.

We stonden in een andere kringwinkel en we bekeken de DVD’s, we zijn nog altijd op zoek naar enkele. Ik zag Ladyhawke, haalde hem uit het rek, maar -waarom deed ik dat toch?- stak hem terug.

Twee dagen later vertelde Zoneke dat hij ooit Ladyhawke zo goed had gevonden en Amke zei dat ze die wel zou willen zien en ik had die in mijn pollen gehad! Zut! Zut! Zut!

We togen terug naar die eigenste kringwinkel. Natuurlijk was die daar niet meer. We hebben dan maar een toerke kringwinkels gedaan, maar noppes. Er zal niets anders opzitten dan die te bestellen bij de komende bollen, denk ik, aan een prijs die of 4 keer of 8 keer zoveel bedraagt.

Het voordeel van onze zoektocht? We hebben deze hier gevonden. Nu moeten we die nog bekijken, maar het lijkt wel of we licht beschroomd zijn om dat te doen. Stel dat die tegenvalt.