Meestal ben ik erg gelukkig en content met het gezapige leven dat we nu hebben. Soms, ineens, van de ene dag op de andere vind ik het net of we helemaal geen doel meer hebben in het leven, of we maar wat aanmodderen.

En dan begint het piekeren en denken en overpeinzen om tot de slotsom te komen dat het doel dat we vroeger hadden toch in wezen niet veel meer was dan wat het nu is: overleven en er het beste van maken.

En dan gaan we een paar dagen op stap en verlang ik terug naar het heerlijke nietsdoen en word ik weer mijn eigenste gezapige zelf met een gezapige Luc aan mijn zijde.

Deze week wordt het wel erg druk: gisteren waren we op stap, woensdag gaan we weg en op donderdag en vrijdag zijn we ook al niet thuis.

Straks raken we nog echt oververmoeid …