De dag dat de weerapps regen aankondigden besloten we even de planning om te gooien. In plaats van de Pokljuka kloof die glad is als hij nat is zouden we gewoon de omgeving wat gaan verkennen.

We hadden wel al eerder gemerkt dat wandelpaden in onze Lage Landen wel echt wandelpaden zijn terwijl ze het bij onze Oosterburen en verderaf ook nog eerder beperken met wegwijzers: “Het is langs daar”. Mij niet gelaten, ik vind dat avontuurlijk, mijn metgezel iets minder.

En waar kwam de regen? Net toen we ons weer op zo een geitenpaadje bevonden.

Jammer dat ik, omwille van de privacywetgeving, de foto’s waarop mensen herkenbaar zijn niet op Flickr kan zetten, ik heb er anders een paar mooie van die rodelbaan.

We konden daarna nog rustig naar het supermarktje lopen om proviand.

Dat is nog zoiets. Na de Lidl en de McDonald’s aan de autosnelweg was het gedaan. Rond het meer van Bled bevinden zich op zijn minst drie Mercators¹. Eerlijk gezegd verkozen wij de lokale Spar boven die Mercator. We vonden er onze draai zo niet.

Toen Luc er aan een verkoopster vroeg wat nu het nationale gerecht van Slovenië is -hij wil dat altijd uitproberen- begon ze te lachen en kreeg hij als antwoord dat zij dat ook niet wist. Zij was namelijk Servische. Hij heeft het niet meer gevraagd.

En in alle supermarkten en -marktjes verkopen ze Cockta², naar men ons vertelde de tegenhanger van cola uit de tijd van het Oostblok. We hebben één keer zo een klein flesje gekocht en geproefd.

Bij het openen rook het wat naar pastis en het smaakte wat naar rozelle (dat werd vroeger, toen ik kind was, door mijn moeder zo genoemd. Het woord is een verbastering van groseille maar rozelle is aalbessensiroop aangelengd met water).

Ik zou het wel drinken maar enkel als er niks anders voorradig is. Het is veel te zoet.

Meer foto’s