Voor we vertrokken las ik in een gids voor Slovenië over de specialiteit van Bled. Dat bleek een stuk gebak -“taart” stond er in de gids vermeld- met een hoog kcal gehalte, maar als je Bled aandeed, mocht je er toch niet vertrekken zonder er eentje te eten.

Goed, we besloten dat we daar eens gingen van proeven op dé dag.

Helaas echter, na het beklimmen van Ojstrica voelde ik me zo euforisch dat ik tegen Luc zei: “ik doe er ene op”.

Het was zondag, het had wat voeten in de aarde want de meest aangeprezen plaats om er ene te eten zat stampensvol en bovendien voel ik me dan, als er een garçon: “sorry” zegt, wat in de weg lopen. Het kon het plezier niet drukken. We gingen wel elders.

Kort gezegd, sedert die dag hebben we alle dagen een Kremna Rezina gegeten. Nah! Kcal of niet! Nah! We gingen telkens bij een andere gelegenheid binnen.

De lekkerste aten we bij Jasmin, niet bij de gerenommeerde. Of misschien was die wel even lekker maar daar was er dan de tierlantijn die ik echt niet hoefde. Ik houd namelijk niet van zwierigheden à la kiekekrabbelke chocolat met een halve aardbei op mijn bord.

Kremna Rezina wordt er zo massaal verkocht dat ze er speciale afhaaldoosjes voor hebben bij bakkers, in winkels, koffiesalons en zelfs in restaurants. Je kan de straat niet op of er loopt wel iemand met een paar dooskes Kremna Rezina rond.

Sedert we thuis zijn heb ik al dikwijls gedacht dat ik wel wat over zou hebben voor een Kremna Rezina – hier en nu.

En al zijn er meerdere plaatsen daar en in Oostenrijk en delen van Duitsland waar ze Cremeschnitte verkopen is die van Bled, jammer genoeg, een sterk bewaard recept en enkel en alleen in Bled te verkrijgen.