Eigenlijk moet ik er me bij neerleggen, ik zal nooit nog een wens kunnen doen.

Ken je dat spelletje als je met twee tegelijk hetzelfde zegt? Ja? Goed.

Neen? Wel, dat gaat zo: je schudt handen en telt ondertussen in stilte tot drie. Daarna zeg je een kleur. Zeg je alle twee dezelfde kleur, dan mag je een wens doen.

Met Luc lukt dat niet. Hij zegt op drie altijd al: “blauw”. Dat is omdat hij weet dat ik ook altijd blauw zeg. Maar hij zit dan wel altijd één tel te vroeg.

“Na drie” zucht ik dan telkens en denk telkens weer aan één van de “Leathal Weapon” films waar Danny Glover en Mel Gibson dezelfde discussie voeren.

Hopeloos is het! Gewoonweg hopeloos.