Sedert we op pensioen zijn beleven we natuurlijk niet zoveel avonturen meer en loopt het leven gelijkmatiger, waardoor ik overdacht of ik wel nog iets zinnigs te bloggen had, met een blogpost als gevolg.

Daarna overdacht ik dat het blog ooit was begonnen om dingen van me af te schrijven, daarna ook wat als geschreven geheugen, daarna voor mijn plezier en leute dus.

Wat doet het er dan toe dat ik het over onbenulligheden à la worstenbroden, appelbollen en boekenmarkten heb, vermits die wel tot ons oninteressante doch gemoedelijke leven behoren.

De bedverhalen deel 1 en deel 2 vinden ook hun plaats in de kleine verhaalkes van het leven.

Deel 1 handelt over de bedmuis. Dat was een echt enge ervaring.

Die nacht, ergens vorige week, werd ik half wakker omdat ik het te warm had. Wat doe ik dan? Ik steek of een arm of een been onder het dekbed uit, in dit geval mijn arm. Ik lei die naast mijn hoofdkussen en mijn vingers raakten iets zacht dat zich bij de aanraking uit de voeten maakte. Eerst dacht ik dat Lucs hand er lag, maar neen, dat kon niet omdat er geen arm bij hoorde.

Ik was op slag klaar wakker en tastte opnieuw, maar vond enkel de zachte hoek van mijn hoofdkussen, die natuurlijk bleef waar hij was.

Op tel kon ik niet meer slapen, ik luisterde naar geluiden, tastte nogmaals, overdacht dat we nog nooit enig vermoeden van de aanwezigheid van muizen hadden gehad: nooit iets gezien, nooit iets gehoord.

De volgende ochtend, ik had Luc niet gewekt omdat ik ’s nachts niet op muizenjacht wou, vertelde ik hem het hele gebeuren.

Die zei: “Oh! Ik werd vannacht wakker en voelde dat jouw kopkussen op het mijne lag, ik heb er aan getrokken. Dat zal je wel gevoeld hebben”.

Ik heb hem ogenblikkelijk aangeraden dergelijke nachtelijke interventies te staken en alles wat ligt te laten liggen.