Een hele poos, daarmee bedoel ik dan meerdere maanden, geleden liep ik in De Kringwinkel voorbij een rek, hield mijn pas in en zette drie schreden achteruit.

Ik pakte wat mijn aandacht had getrokken van het rek: een schoteltje met een suikerpotje een melkkannetje. Ze zagen er oud uit en waren gestempeld. Ik wik en woog, ze wogen wel zwaar voor wat het was maar voor een prikje zou het van ons zijn. Zelfs als het geen zilver was, maar verzilverd, was het nog zijn geld waard. En als we zouden besluiten dat we het niet wilden, er was nog altijd de rommelmarkt.

Ik denk niet dat het zilver is maar het belandde niet op de rommelmarkt, het staat te pronken in de mooie kast waar het wonderwel bij past.

Gisteren liepen we door de Kringwinkel tussen het huishoudgerei. Ik hield mijn pas in maar moest niet achteruit. Het vuile zwart was me opgevallen en herinnerde me aan de tijd toen ik, tijdens de vakantie, voor mijn moeder alle zilveren lepeltjes mocht poetsen en ze had er nogal wat. En al waren ze niet zo zwart als deze, ik dacht: “zilver”. Er staat een stempel achteraan in. En ja, ik wikte en woog. Wegen deden ze niet zozeer maar het prikje was minstens zo gunstig als die van het schoteltje, het potje en het kanneke.

Thuis nam ik het zilverglansdoek -had mijn moeder dat ooit maar gehad- en zette me aan het wrijven. Ik weet niet of het zilver is, ik zocht op google maar ik kom het keurmerk niet tegen bij de gekende voor zilver. Maar ik ben blij met mijn aankoop. Ze kunnen nu zo bij het setje.

Nu nog zilverkleurige theekopjes? Neen hoor … trop is trop en té is teveel. Maar ik zeg nooit: “Nooit”.

Voor

Na