Voor de tweede keer op rij was onze favoriete patattensoort niet voorradig in de Colruyt. Maar deze keer stond een jongedame het rek te vullen en ik sprak haar aan.

Dank zij mondmasker en hoorapparaat moest ik uit hetgeen ze vertelde opmaken dat de lokale telers de vraag niet gevolgd kregen en dat we met Israëlitische patatten te maken gingen krijgen. Vergeef me als ik ergens een foute link leg of een verkeerde interpretatie weergeef. Maar, volgens mij, was dat in hoofdzaak wat ze vertelde.

Gisteren, met nog enkele patatten in de patattenzak besloot ik toch maar Belgische patatten te gaan halen bij de patattenboer met patattenautomaat in de buurt.

Loop ik daar binnen met de angst om het hart dat er iets fout zou gaan, maar het lijkt poepsimpel. En dat is het ook. Je steekt geld in een gleuf, toetst het nummer in van het gewenste vakje, pakt je patatten, duwt op de knop voor wisselgeld, klaar. Poepsimpel.

En toch slaagde ik er in om het verkeerd te doen. Echt waar. Want dank zij de gedempte lichtinval, bril en mondmasker duwde ik dat briefke van 5€ in de gleuf onder het roodoranje glaasje. Het was pas omdat er niks gebeurde dat ik ging tasten en tot de conclusie kwam dat het roodoranje glaasje, geen roodoranje glaasje was maar een roodoranje gleuf. Om patat achterover van te vallen!

Gelukkig had ik nog een briefke van 5€, gelukkig hing er een telefoonnummer, gelukkig hadden we al contact.