Vraag me niet om plaats te houden. Ik doe het niet meer.

De hoeveelste keer zeg ik dat nu niet. En telkens loop ik er weer in.

Ik was de plaatshouder. Ooit op mijn vijftiende was ik zo blij als een vijftienjarige maar kan zijn als ze eens mee mag naar de Druivenfeesten. Het was al bizar want normaal vonden ze me daar thuis te jong voor.

Het begon al goed, ik mocht -lang voor tijd- al gaan plaats houden voor een hele tafel en dat mag je tellen waren toch een 20-tal stoelen.

Toen ze eindelijk aankwamen, ze gingen uit met de collega’s van mijn vader, dat zal zo rond 21u geweest zijn, stonden ze er op dat ik naar huis ging. Ik moest ’s anderendaags vroeg op. De zanger van die avond zou om 23u optreden.

Later kwamen er nog zulke voorvallen, zij het minder flagrant. En telkens zwoor ik: “Ik houd geen plaats meer”. En telkens liet ik me vangen.

Anderhalf jaar geleden was het. We zaten ergens. Ik geraakte aan de praat met de vrouw naast mij. Wij giechelden, lachten en amuseerden ons te pletter. Dat zag ook de vrouw drie plaatsen verder. Na de pauze wisselde ze van plaats met haar man en giechelde, lachte mee. Die avond vroeg de vrouw om de volgende dag voor haar plaats te houden.

Dat deed ik, stomme kool zijnde, en kreeg prompt van de andere vrouw te horen: “Als die plaats voor E. is, is dat een plaats verloren, ik heb al plaats gehouden”. Kroon op het geheel, kers op de taart? E. ging naast de vrouw zitten en vertelde me hoe erg ze het vond dat ik er niet meer bij kon.

Werd ik giftig? Neen hoor. Ik voelde me, nog maar eens, gebruikt. Maar in de toekomst zal ik wel zeggen dat ze maar op tijd moeten zijn als ze plaats willen. Maar dan wel iets vriendelijker ingekleed. Oh zo.