A la guerre comme à la guerre is nu wel een overdreven uitdrukking, maar ik had gewoon zin om het zo te formuleren. In coronatijden zijn alle middelen goed, al heeft ook dat hier niks mee te zien.

Het gaat hem om de fameuze houdbaarheidsdatum. Volgend log viel eigenlijk onder de categorie: “om weg te werpen”. Maar ik ben nu eenmaal niet wegwerpgezind: niet in het echte leven, ook niet bij de concepten.

Nog even ter verduidelijking, het oorspronkelijke schrijfsel dateert van de prille beginfase van de lockdown en was bestemd om tijdens de -uiteindelijk in het watergevallen- meivakantie te verschijnen.

Zodoende:

Als de serieuze dingen des levens je boven het hoofd groeien, kan je enkel leut beleven aan de kleine nietigheden. Er over schrijven is misschien een stap te ver, maar foert, wie zal het me euvel duiden dat ik schrijf om mijn hoofd leeg te maken. Zodoende een onbenullig log.

Ik wou iets. En iets bevindt zich in de dingesdoos. Iets is één van die dinges die je sporadisch eens nodig hebt en die je dan maar samen in één doos -de dingesdoos- stopt.

Wat iets is, doet er niet toe, wel dat iets nogal plastisch en erg veerkrachtig en springerig is.

Ik wou iets en nam de dingesdoos en zuchtte. De tafel naast mijn laptop lag nu niet echt afgeladen vol, maar toch vol genoeg met nog te sorteren boeken voor de boekenmarkt, zodat er geen plaats overbleef voor de dingesdoos, die ik dan maar op mijn stoel zette en aan het rommelen ging.

Ik vond iets en net toen ik het wou pakken bleef ik met mijn armband aan de dingesdoos hangen waarop iets weg gekatapulteerd werd richting raam -weg van stoel, tafel en laptop op verhoog– en het hazenpad koos.

Ik zou “verdomme” gezegd hebben, maar ik ben niet van het verdomme-zeggende type. Ik zou gestampvoet hebben, maar dat type ben ik ook niet. Ik zei dus: “Kan het een beetje, jà?” Ik keek in de handwerkmand die naast mijn stoel aan het raam op de grond staat. Niets iets. Ik verzette één en ander. Niets iets.

Luc kwam binnen net toen ik op mijn knieën onder de kast wou gaan kijken. Hij zou dat wel doen, als ik dan de nieuwe voorraad zou willen gaan invriezen.

Ik kwam terug en vond Luc op zijn buik met een pillamp onder de kast schijnen. Niets iets.

“Ach” dacht ik “ik koop wel een ander iets” maar daar krijg ik dan hartzeer van. Wetend dat je iets hebt en dat het in huis is.

Ik ruimde alles terug op zijn plaats, ging aan mijn laptop zitten en … “Ben je zeker dat je iets niet gevonden hebt?” vroeg ik Luc. Hij keek oprecht onschuldig en ik wees op iets dat heel gewoon bovenop mijn toetsenbord lag.

Hoe dat kan? Snap je dat nu? Schiet de ene richting uit, weg van de laptop en omlaag om een meter hoger en achter mij te landen? “We hebben een recordhouder” zei Luc.

Waarom ik nu bevestiging vroeg van Luc? Hij zou het niet durven zeker … voor de grap.

En al is het dan een futiliteit, het is de herinnering die telt. De herinnering die zegt dat we ons om de kleine dingen moeten bekommeren.