Ik pakte de laatste zak appelen en zuchtte. Dat wou zeggen dat we deze week nog eens richting Colruyt kunnen. En ik zuchtte nog eens diep alvorens de richting groenten in te slaan.

Ze stond wat te draaien en te raar te kijken, trok blijkbaar wat ademsnakken haar mondmasker af, draaide zich nog eens rond en besloot dat ik er niet levensgevaarlijk uitzag. Ze vroeg iets, mijn oren zegden: “pardon?” Ze herhaalde. Mijn oren … heb ik de mond gesnoerd, want het woord “haricots” vertelde me al dat ze Frans sprak.

Ik toonde haar de bakken met bonen, nam mijn herbruikbare zakje en vulde het met tomaten … die ik mijn winkelkar wou leggen maar … de vrouw schrok, loste, excuseerde zich en nam haar eigen winkelwagen.

Omdat ze er zo echt verloren, wat meelijwekkend hulpeloos, uitzag wou ik haar nog aanraden om aan de kassa haar gratis clipeez te vragen, maar ik bedacht dat de kassa haar dat zelf ook kon zeggen.

Ik heb wel thuis mijn clipeez in de afwasmachine gestopt … of beter: Luc heeft dat gedaan.