Toen we hier zeventien jaar geleden kwamen wonen, gingen we op verkenning uit. We zochten de voetwegen, de paden en de kleine wegeltjes en we vonden er.

Op één van die wandelingen volgden we een pad dat ineens doodliep op een domein, terwijl het nog steeds op de kaart als weg aangegeven stond.

Enkele jaren geleden ging het domein in andere handen over, kreeg het een nieuwe bestemming, maar aan het pad dachten we niet.

Niet zo lang geleden, bij een van onze eerste ritten na de lockdown -een mens kijkt dan al wat meer rond in bekende omgeving- zag ik de weg en ik vroeg me af of het het proberen waard was.

Donderdag laste ik dat stuk in in het dagelijkse Toerke-Dorp, met uitwijkmogelijkheid natuurlijk, maar dat was niet nodig. De weg was open en de toegang tot het vroegere domein lag gewoon in de bocht.

Het maakt de mogelijkheden van de Toerke-Dorp wandelingen, die we meestal doen als het eigenlijk te warm of te koud is om ver te wandelen, weer een klein beetje uitgebreider want ze zijn eigenlijk nogal beperkt, niet wat lengte betreft, maar qua uitzicht … Je weet wel: “hier is niets te zien“.