Meestal stippel ik de wandelingen uit, maar die avond was ik nog niet zover. Ze hadden een ommezwaai van het weer gegeven: het mooie weer was voorbij, het zou gaan regenen.

Nu neem ik meestal wel de weersvoorspellingen met een dikke korrel zout. Als je telkens moet thuisblijven als zij regen geven, zou je niet vaak buitenkomen.

In elk geval, Luc zei: “ik heb een wandeling gevonden”. Ze was niet te lang, zodat we, mocht het regenen toch niet al te lang nat zouden moeten rondlopen. We vertrokken in de voormiddag, de regen werd tegen de middag verwacht.

Er waren twee startpunten: één voor de rode en één voor de blauwe wandeling.

We volgden de blauwe pijltjes, echt waar, we volgde ze en kwamen mooie dingen tegen: poelen met water, lege poelen, mooie bankjes en koetjes in de gracht. Niets ernstig, de beesten stond met zijn allen gezapig in die beek te grazen.

Erger was het feit dat we na nog geen twee kilometer terug aan ons beginpunt stonden.

Wat nu? “Ik heb ook weer ne keer iets gevonden zé” zei Luc wat sip.

De oplossing viel ons beiden tegelijk in en we verwezen onszelf naar de rode startplaats, waar -raar maar waar- ook de blauwe bordjes te volgen waren.

We volgden niet helemaal de rode wandeling, we volgden niet helemaal de blauwe wandeling, we negeerden het stuk dat we al in de benen hadden.

Ja kijk, zo erg is dat nu ook niet. Ik kook ook nooit letterlijk uit een kookboek of van een recept, ik moet daar altijd een persoonlijke draai aan geven. En wie zegt dat je die wandelingen móet doen zoals ze aangegeven worden?

In elk geval waren hier de poelen niet allemaal leeg, zagen we ook koeien maar die hadden hun beek zeker al leeggegeten want ze lagen te herkauwen of te bezinnen.

En net toen we aan de auto kwamen vielen de eerste druppels, dikke druppels.

“Zjust op tijd” wist Luc terwijl de zwiepende ruitenwissers hem volledig gelijk gaven.

Meer foto’s