Vele jaren geleden Heel veel jaren geleden had Zoneke een sweater, een grijze sweater, een zachte sweater, een ruime sweater, een aangename sweater. Kort gezegd: een grijze, zachte, ruime, aangename sweater. Sweater die ik voor één of andere reden meer aan mijn lijf hangen had dan hij.

Op een mooie weet-ik-niet-meer-wat-dag kreeg ik dan ook een sweater als geschenk. Hij leek op die van Zoneke, maar was niet zo ruim en niet zo zacht.

Toen ik breder werd, ging de sweater in een valies voor als ik ooit terug zou afvallen.

Vele jaren geleden kocht ik mij een grijze fleece en die fleece die ging zomaar efkes de vroegere sweater vervangen om uiteindelijk nog enkel bij de evenementen gedragen te worden.

Daarna belandde die fleece in mijn bak met wandelspullen.

Wat zien we nu? Die zijn daar uit. Ontsnapt? Maar neen, de sweater is uit de valies en de fleece uit de wandelbak en die horen nu bij de lamzakkleren samen met de trainingsbroeken die ik nu wel in de juiste maat kocht.

Die oude kon ik boven mijn hoofd dichtknopen.

En al wie nu denkt: “wat voor een belachelijk log is me dat” … Ge hebt gelijk. Maar in tijden van nood moet ge uzelf behelpen. Gebeurt er niets? Maak je niets mee? Dan moet je het zelf maar doen.

Zodoende, niet zo veel jaren geleden, eigenlijk gisteren bedacht ik bovenstaand log, haalde mijn getuigen te voorschijn, propte Luc in de fleece, trok zelf de sweater aan en we gingen over tot een fotosessie.

Gezweet dat we hebben, maar gezweet … Niet omdat het moeilijk was, oh neen, maar hier binnen met die winterspullen aan …

“Tel uw zegeningen” zeggen ze dan. Dat doe ik. Of is het geen zegening misschien dat ik in coronatijden opgesloten zit met een man die ik zo gek kan krijgen een fleece aan te trekken die als een tweede huid rond zijn lijf genepen zit.

Dat was effenaf een spannerke.