Het onaffe verhaal lijkt niet af te geraken al lijkt het er meer en meer op dat ik het de moeite van het vertellen niet waard vind. Dus … snel voor ik van gedacht verander.

Het onaffe verhaal is een verhaal dat begint bij gemberkoekskes die vroegen om suikerstokken als versiering, suikerstokken die Luc vond in een webshop waar hij bij het zoeken ook ijsberen vond maar waar we, ondanks we een klantenkaart hebben, er niet in slaagden een account aan te maken.

Waarop Luc de telefoon greep, de winkel opbelde en ze ons aanrieden om ter plaatse te gaan want er was toch geen volk.

Waarna ik, gezien we dan toch een eindje moesten gaan rijden, maar ineens koekjesvormen reserveerde in een andere winkel die dan wel nog een eindje verder was. Ook daar kon ik niet online bestellen, ze wilden mijn telefoonnummer niet accepteren. Dat van Luc wel. Zodoende kwam de bestelling op Lucs naam te staan.

Het werd een rit van tegenslagen. Want wat op de website stond, bevond zich niet in de winkel -de suikerstokken waren niet wit/rood maar hadden alle kleuren van de regenboog waarvan ik toch wel één doosje meenam om toch niet met lege handen naar buiten te gaan; de wel aanwezige ijsberen waren van een laag allooi- en een account aanmaken lukte ook ter plaatse niet.

Ik heb daar gewoon minstens een half uur mijn tijd verleuterd terwijl Luc wat verder snel een potje gemberpoeder, dat er het drie- of viervoudige kostte van de Colruytprijs en kerstkaarten ging halen.

Dat we richting koekjesvormen in een omleiding kwamen kon de pret enkel maar vergroten en ook daar ging het fout. Luc ging om “zijn” bestelling en kwam met twee dozen terug. Toeval? Er waren twee zulke dozen besteld, elk door een andere Luc. Tweede keer naar binnen en Luc meldde dat er rood/witte suikerstokken waren. Moest ik er hebben? Want die waren wel duur(der). Dàt is nu het gemak van alleen te moeten winkelen. Derde keer goeie keer. En de juiste hoeveelheid koekjesvormen én voldoende suikerstokken¹. Een mens zou er euforisch van worden.

Eens thuis zou ik het al snel vergeten, maar Luc niet. Die wou absoluut de firma een e-mail zenden. Hij kreeg rap antwoord met vragen wat er dan niet was in de winkel en hoe de foto’s op de website niet overeenstemden. Daarop heeft Luc nog geantwoord en ook gevraagd of zij eventueel een account konden maken op zijn naam.

…

En toen bleef het stil.