Er was een tijd dat we de kaart van het dorp of de streek namen en op ontdekking gingen, je moest het helemaal zelf uitzoeken en samenstellen.

Zo weet ik nog dat we Margijsbos gingen verkennen en vernamen dat ze de Doode Beemden toegankelijk gingen maken.

De eerste jaren dat we hier woonden hebben we hier in de buurt rondgezworven over de gebetonneerde veldwegen. We zijn nogal saai, zoals reeds vermeld, en we deden er dan ook langer over dan de gemiddelde wandelaar om tot de conclusie te komen dat er niet veel anders te zien was dan boomgaarden en open veld.

Maar toen begonnen de eerste bordjes op de wegen te verschijnen, zeshoekige dingen met een kleurtje of een naam en we breidden ons wandelgebied uit.

Het uitbreiden van het wandelknooppuntensysteem maakte alles ineens helemaal toegankelijk.

Maar wat blijkt nu? We maken mooie wandelingen, dat wel. Soms zelfs verbluffend mooie. Maar wat mis ik nu? Nu alles zo mooi bereikbaar en kant en klaar aangereikt wordt is er geen ontdekken, geen opzoeken meer aan. Je kan het zoeken en ontdekken van een wandelpad op internet niet vergelijken met iets dat je zelf hebt uitgestippeld.

Zelfs aan het speuren en ontdekken van het Naarwandelpad hebben we plezier beleefd al was het een dan een gag om onszelf voor het hoofd te slaan.

Eigenlijk was het Luc die deze week opmerkte dat het vroeger toch allemaal niet zo bewegwijzerd was en zo ging de molen aan het draaien.

Neen, vroeger was het zo niet, dit is beter. Maar dat ietsje avontuurlijke zou ik er ook wel terug bij willen.