Al een paar keer bij het losmaken van mijn veters ging het fout. In plaats van losse veters kreeg ik twee vaste, haast vastgeroeste, knopen.

En dan foeter ik op mezelf, want ik doe het mezelf aan. Ik maak namelijk altijd een dubbele knoop en dat doe ik automatisch.

“Waarom doe ik dat nu?” foeter ik dan al ken ik het antwoord. Het is een oude gewoonte, zeer oude gewoonte.

Het was namelijk zo dat mijn jongste broer het een geslaagde grap vond om je nestels los te trekken, niet één keer, geen twee keer maar altijd, toen hij nog kind was, toen hij jongeling was en nog jaren nadat hij getrouwd was.

Ik was dus een jaar of tien toen mijn moeder zei dat ik maar een knoop in de gestrikte veters moest leggen.

We zijn vele jaren later, allerlei gebeurtenissen en voorvallen waren ons deel, mijn jongste broer zal niet meer aan mijn veters trekken, de familiesituatie is zo geëvolueerd.

Er is dus geen behoefte meer aan beveiligde schoenveters en toch … zélfs als ik er aan denk, zélfs als ik denk: “het moet niet” waag ik het nog niet om enkel met een enkele knoop en gestrikt op stap te gaan.