Het is toch iets met het weer. Alle dagen dezelfde zever over mogelijk zware buien en mogelijk onweer en wat weet ik nog meer welk onheil ze over ons afroepen. Mochten we het weerbericht gevolgd hebben, waren we de voorbije week niet uit ons kot gekomen.

Gisterenmorgen echter, bij het opstaan, was het al goed bezig en het was geen buitje, het duurde en bleef duren en het was een ferme langdurige drasj die pas overging tegen elven aan.

We sprongen in ons kleren, gooiden de wandelschoenen in de auto en waren weg. We zouden het noodlot tarten. Want zeg nu zelf, als je eerst nog even langs de lokale Kringwinkel passeert omdat dat handiger is om die drukke ringweg geen twee keer te moeten oversteken …

Afin, ik liet de rugzak toch in de auto. Als die niet nat wordt moet ik hem achteraf ook niet laten drogen en dan komt dat omslachtig gedoe met het aantrekken van zijn regenfrakske er ook niet aan te pas. Voor een kleine zes kilometer is dat echt niet nodig.

Jammer dat we de eerste kilometer tussen de huizen moesten. Echt jammer. Daarna werd het mooi en vielen er hagelbolletjes. We waren snel onder de bomen, maar al bij al duurde het buitje niet lang.

Eens op de aquaduct, die er niet meer is, begon het weer, iets harder. Maar we zaten nog steeds onder de bomen. Daar voel je de regen niet zo … maar die enorme donderslag hoorden we des te luider. Gelukkig was het er maar ene. Die bui duurde dan wel wat langer, de buitenkant van mijn vest werd nat, maar uiteindelijk stopte die ook.

We waren blij toen we het kasteel weer zagen opdoemen, we waren blij toen we het dak van onze auto boven de aanplantingen zagen opduiken en we waren vooral blij dat we in die auto zaten toen een gewelddadige hagelbui de auto en de ruitenwissers geselde.

We zijn altijd nogal eensgezind maar deze keer toch dubbel toen we zegden:

Zjust op tijd!