Vorige woensdag lees ik dat de 220 miljoen, die in de pot zaten bij EuroMillions, niet werden gewonnen¹.

Ik was even als van de hand Gods geslagen. Waar halen ze het in hun hoofd, zulk een overdreven bedrag al zou ik de 1.315.699 € die de negen winnaars in rang 2 verdienden niet versmaad hebben.

Maar 220 miljoen! Dat is toch te gek voor woorden. Stel dat …

Zou ik ze weggeven? Verdelen? Ah neen hé.

Op die manier raken ze op en je wil niet weten hoevelen je wel zouden willen kennen om te krijgen en wat velen er zouden mee doen.

Aan goede doelen? Die het dan weer gebruiken voor studies en/of het betalen van hun eigen lonen?

Houden? Nog minder. Je ziet de fiscus al likkebaarden.

En aangezien ik die 220 miljoen toch niet had, heb ik niet opgezocht of mijn oplossing wel of niet haalbaar is met de hier geldende wetten noch met de mogelijke nadelen en misverstanden. Het is dus pure fantasie.

Het beste zou ik het vinden om zo’n bedrag à la 1.315.699€ te houden en de rest in een fonds te stoppen en/of met een opgerichte vennootschap ergens een opbrengstgoed te kopen zodat je zelf niet persoonlijk betrokken bent en je je eigen beheerders kan aanstellen. Werkverschaffing dus. En de opbrengsten ervan dan wel aan goede doelen schenken die er op dat ogenblik nood aan hebben.

Vorige vrijdag lees ik dat de 220 miljoen die in de pot zaten bij EuroMillions wel werden gewonnen² … maar niet door ons.

Ik dacht: “Oef!”