Er was een tijd dat mijn moeder zich ergerde omdat ik te veel las. Ze wou dat ik zou gaan handwerken, waarmee ze dan breien bedoelde want al het andere, zoals lapjes haken of borduren, was even nutteloos als lezen.

Pas toen ik op trouwen stond mocht ik lapjes haken, onderleggertjes of kleedjes zoals je verkiest. Ik heb er zoveel gehaakt en ik ben er zelfs na mijn trouwen mee doorgegaan. Ik heb ze nog allemaal: de gebruikte en de nooit gebruikte.

Laatst maakte ik een selectie. Ik ga er toch enkele op de rommelmarkt aanbieden. Je kan de kasten niet vol laten liggen met dingen die je niet gebruikt. Zo heb ik nog gehaakte gordijntjes, voor de ramen van het Wat-was-huis, waar ze nooit opgehangen werden en hier passen ze niet. Die verkopen kan ik echt niet over mijn hart krijgen.

Maar wat merk ik nu? Ik heb er ook te kort, zo van die kleintjes. Die moeten erbij komen.

En ik dacht ook aan de vestjes die ik voor mezelf heb gehaakt en de pulls die haakte. Die zijn allemaal weg. Waarheen? Ik weet het niet meer. Ze zouden toch niet meer passen en daarmee bedoel ik niet in omvang maar wel bij mijn zelfbeeld.

Maar ik houd wel van vestjes …

Ik ben opnieuw beginnen haken en heb zoveel op de haakplanning staan dat ik er nog wel een pozeke zoet zal mee zijn.