Het is geleden van tijdens de evenementen. Wij reden met onze auto, kregen kilometervergoeding en de anderen reden mee.

Dat houdt in dat je ’s morgens voor de parkeerautomaat staat, je je ticket en je kaart moet nemen en moet kijken hoe het ding werkt.

Zij die niets anders te doen hadden dan in te stappen en zich te laten rijden hadden ondertussen natuurlijk al gezien waar dat ticket in moest en stonden al te wijzen toen ik ermee richting automaat wees.

Ondertussen hadden ze de knop al gemerkt waarmee ik moest aangeven dat ik met de kaart wou betalen en terwijl ik dat deed zegden ze al: “Daar! Daar!” wijzend op het toetsenbord om, terwijl ik mijn code ingaf, al uit te kijken waar het ticket uit moest komen.

Zenuwachtig werd ik ervan en meer dan eens gaf ik aan dat ik er niet van gediend was, dat ze beter aan de auto konden gaan wachten.

Nutteloze informatie blijkbaar. Of misschien vonden ze het prettig om me op stang te jagen.

Ach ja, de evenementen gingen voorbij, we gingen op pensioen en voorgaande ging volledig uit mijn gedachten tot ergens in de voorbije week.

Het kwam door een berichtje van 4411, de parkingapp, die me vertelde dat ik, dankzij mijn klant zijn bij hen, nu geen ticket meer moest nemen in parkeergarages, maar gewoon kon binnen en buiten rijden en dat de afrekening zou gebeuren zoals ik het in mijn account had ingesteld.

De herinnering kwam en ik dacht: “Dàt had ik toen goed kunnen gebruiken”.

Domme dingen om aan te denken? Dat krijg je terwijl je aan het haken bent. Gedachten zijn stuurloos en vliegen als wilde vogels rond. De beste oplossing is dan het haakwerk terzijde te leggen en nog een hoofdstuk -of twee- te lezen in het boek dat als een trouwe maat naast je ligt.