Het leven was weer leefbaar geworden, maar er werd te snel meer geleefd, volgens ons. Wij deden verder zoals we bezig waren. Zolang we konden doen wat wij wilden doen waren wij al lang tevreden. We bleven het mondmasker trouw en keken vol argwaan naar de grote evenementen van de zomer. We vreesden het ergste.

De boekenmarkt werd terug maandelijks, tot ons groot plezier, behalve die van vorige zondag. Die werd afgelast wegens corona bij de organisatoren.

We waren ingeschreven voor een rommelmarkt voor volgende zondag. We hadden een rommelmarkt van diezelfde organisator gaan bekijken: ruime hal en gelukkig binnen zodat we niet in de kou dienden te staan. We betaalden op voorhand. We hadden nochtans gezworen dat we dat nooit nog zouden doen.

Maar zoals Luc het zei: “Als je dat niet doet kom je nergens nog in aanmerking”.

Vorige week kwam de lucht naar beneden, zo leek het wel. De dingen die we hadden voorspeld gebeurden, er was paniek op alle fronten. Halfvergeten woorden à la lockdown doken weer op en nieuwe begrippen à la 2G deden hun intrede.

En wij deden verder zoals we bezig waren. Zolang we konden doen wat wij wilden doen waren wij al lang tevreden.

Maar die rommelmarkt ging ons toch een beetje op de maag liggen. Waar we eerst tevreden waren omdat de rommelmarkt binnen was en niet buiten zouden we ze nu omschrijven als: ruime hal maar jammer genoeg binnen.

We begonnen te doen alsof we overwogen of we ze zouden doen of niet. Maar geen van de aangehaalde redenen of half-redenenen of naastliggende redenen volstond om de knoop door te hakken.

Toen informeerden de kleindochters of we volgend weekend thuis waren …