Dik twee jaar geleden had ik zo, zonder er echt aandacht aan te geven, sokken zien passeren in het blaadje van Lidl. Ze noemden dat “bedsokken”. En sokken in bed? Dat mocht niet van ons moeder. De uitleg erover weet ik niet meer.

Iets later, maar nog steeds dik twee jaar geleden, gebeurde er iets niet zo heel ernstig op het eerste zicht, maar toch kreeg ik enorme last aan mijn voeten. Ik kon ’s nachts wakker worden van een verschrikkelijke pijn die geen oorzaak had. Gedurende de dag? Niks, rien de knots.

Nog iets later in die dikke twee jaar waren we in de Eifel en stond daar in de Lidl een bak met restantjes van de folderaanbiedingen waaronder één pak met twee paar van die sokken. Ze noemden die “Kuschelsocken”. Ik nam ze mee, trok ze aan om op bed te zitten lezen en eens thuis sliep ik er mee.

Het probleem leek weg, ver weg en ik kocht twee paar gelijkende bedsokken bij Colruyt, die nog niet aan de enkels van de Duitse Kuschelsocken konden reiken.

Vorige winter voorzag ik mij en trok die sokken aan. Bizar maar waar, ik werd ’s nachts wakker van een branderig gevoel en die sokken moesten uit. Ze lagen wel altijd binnen handbereik.

Dit jaar, deze winter die nog geen winter is, kreeg ik last. De sokken moesten aan. Ik slaap nu toch al terug twee weken met die sokken aan. En twee -of vier- paar? Dat is me wat weinig, wat wassen aangaat dan toch.

Ik vond twee nieuwe bollen dikke wol van Zeeman, in de Kringwinkel. Oudroze, geschikte kleur voor dikke sokken, dacht ik.

Twee paar dikke Julia Zeemansokken -zoals ik ze doopte- rijker sliep ik gerust.

En net tijdens het typen van dit log, zit Luc me doodgemoedereerd te vertellen dat in de Duitse Lidl de Kuschelsocken in de aanbieding staan per twee paar. En ik bedenk dat de mijne me maar 1€ voor twee paar hebben gekost.