Zoek
Het is 61 jaar geleden. We gingen op schoolreis, wij uit het lager van de school van Lotenhulle.
Van die schoolreis herinner ik me niet veel, enkel dat we in een hoog gebouw binnenliepen waar ik geïntimideerd stond te kijken naar de reusachtige olifant die voor mijn neus stond en iets met etalagekasten.
Het is pas jaren later, toen we in Overijse gingen wonen, dat ik me realiseerde dat ik het Museum van Tervuren wel degelijk had bezocht. Nu heet dat officieel “Koninklijk Museum voor Midden-Afrika”.
Ik heb me nooit geroepen gevoeld om het opnieuw te bezoeken, tot we de Museumpas aanschaften.
Het museum werd in 2018 vernieuwd en aangepast en we besloten om er toch maar eens een kijkje te gaan nemen.
De reusachtige ingang was geen ingang meer en de olifant -ondertussen verhuisd naar ergens minder opvallend- was ook al zo reusachtig niet meer.
In één van de eerste zalen was er een nevenzaaltje dat men het “depot” had genoemd. Daarin stonden beelden die uit het vroegere museum werden weggehaald omdat ze te stereotiep zouden zijn en plots, heel plots stond ik voor een herinnering waarvan ik niet wist dat ik ze had. Er stond een beeld van de luipaardman.
Maar het museum op zich was verrassend. En ja, we waren nog maar eens blij dat we die museumpas hadden aangeschaft.
En dat nadat we zo vele jaren in de buurt hadden gewoond. Op naar de volgende!
petergreyphotography
Dat is mooi geschreven: ‘Voor een herinnering staan waarvan je niet wist dat je die had’. Het overkomt me heel soms ook. En dan meteen een hele wereld eromheen die ik ook vergeten was. Ontroerend vind ik dat.
ms
Soms heb je dat wel, dat je ergens komt en denkt dat je er al was of zomaar een fragment van iets waarvan je weet dat je het kent.
Dat is nogal een opslagplaats boven onder ons hersendak.
Koen
Ik ben er sinds een schoolreis (ergens tussen 1966 en 1968) ook niet meer geweest. En nu neem ik me al heel wat jaren voor om er weer eens te gaan kijken. Jouw logje geeft me een figuurlijk zetje.
ms
Sommige zalen, zoals die van de opgezette dieren, vind ik dan weer minder. Daar staat die olifant nu trouwens ook.
Maar de andere, die met kunst, taal, muziek, …, zijn zeker de moeite waard.
Matroos Beek
Ik bezocht het samen met mijn moeder zo’n vijftien jaar geleden.
Lotenhulle, je bent niet eens zo heel ver van mij opgegroeid.
ms
Jammer genoeg ben ik er niet opgegroeid. Ik heb er enkel drie jaar gewoond. En DodeBroer ligt er begraven.
We zijn wel een paar keer verhuisd toen ik kind was tot ik op zeker ogenblik besloot dat ik geen vrienden meer wou.
Maar Lotenhulle is het dorp waarvan ik vind dat het ongeveer hetzelfde is gebleven.
Bertie
Knappe manier van uitdrukken, de ongeweten herinnering.
Fijn om dat nu nog eens te bekijken met grote-mensen-ogen, dan komt er meer los in je geheugen.
De reusachtige olifant was vroeger inderdaad een stereotypisch beeld van Afrika, net als apen.
ms
De verwijderde beelden zijn beelden van mensen die in in tableaus tentoongesteld waren. En dat was stereotiep.
Suskeblogt
Ik heb dat museum bezocht ergens begin jaren 90. Ik herinner me die beelden nog. Nu zou men er vragen bij stellen.
ms
Er zijn vragen bij gesteld. Daarom staan ze in dat depot-zaaltje mét duiding.
elsjeveth
De ongeweten herinnering die houden we erin. Prachtig weergegeven…de luipaardman een herinnering waard zo te lezen
ms
Waarom ik hem herinnerde weet ik ook niet. Had hij angstaanjagend geweest zou ik hem wel beter onthouden hebben.