Vandaag is het Nationale Feestdag, dus vieren we feest. Hoe doen we dat? Met een nationaal défilé, militair weliswaar, en dan een volksfeest ergens in Brussel.

En wat is zo’n volksfeest? Dikke dichte drommen mensen drummen samen voor een podium waarop er ene vraagt: “Waar zijn die handjes?” waarop de dichte drommen laten zien dat ze handjes hebben. Of er zegt er ene: “En nu van links naar rechts” en de dikke dichte drommen gaan drummen en wiegen.

Mag dat niet? Dat mag. Maar in mijn ogen is dat geen feest, ik vind het zelfs niet feestelijk. Maar ik weet het, ik ben saai.

Ik herinner me feesten van vroeger -familiefeesten vooral- en trouwfeesten waar ik echt plezier aan beleefde. Het ging over mensen terugzien, bijbabbelen, wat lekkere spijs op tafel en een glas bier of een glas wijn er bij -twee mag ook- en bij de trouwfeesten een dansvloer.

Ik heb het gevoel -en de indruk- dat je voor het hedendaagse feesten eerst wel een fameus stuk in uwe zjilee moet hebben om er plezier aan te beleven.

En laat dat nu voor mij niet hoeven.

Mijn tijd van feesten is dus voorbij. Familiefeesten? Trouwfeesten? Ik kan niet meepraten, mijn oren kunnen geen conversaties meer aan in een groep. Dan zit ik er toch maar wat vereenzaamd bij en zou liever een boek uit mijn sjakosj kunnen halen.

Dansen? Als ik moet dansen zoals het nu gebeurt -in dichte dikke drommen op en neer staan springen of doen alsof- dan hoeft het voor mij ook al niet.

We eten vandaag wel een lekker zomerslaatje met een glaasje witte wijn erbij -of twee mag ook- en als we toch willen dansen, doen we wel de “forbidden dance” maar dan niet in de keuken.