Zoek
En nóg eens over eten en herinneringen.
Onze muze zat die dag bij Bertie bij aan tafel en zei: “Zo’n oud verhaal kunnen wij ook nog vertellen”.
Het was niet de eerste keer dat ik bij Bertie de mosterd haalde, het zal -dat staat nu al vast- ook niet de laatste keer zijn.
Wij zaten ooit, moeder, vader, broers, zus en ik spaghetti te eten, zoals we die al jaar en dag aten, alhoewel … ik was een jaar of tien, schat ik, toen die van de chiro langskwamen om mij in te schrijven voor het zomerkamp en onze spaghetti bekeken. Ze vroegen of dat lekker was. Natuurlijk was dat lekker, wij aten dat al jaren zo. “Wij maken dat met tomatensaus” zegden ze.
Uit gemak hebben ze die zomer ook spaghetti op mijn moeders wijze gemaakt: spaghetti met bruine suiker en ballekes. Later hoorde ik wel dat dat wel in meerdere streken ingeburgerd was.
Uiteindelijk was ik het die mijn moeder aanzette om spaghetti met bolognaise te maken na een kamp met de CM zo ongeveer rond dezelfde periode.
Zo kwam het ooit ook zover dat ik, als veertienjarige, van een CM-vakantie in Zwitserland thuis kwam en de naam “ravioli” liet vallen die mijn moeder dan wel in blik kocht, maar zich toch ging inschrijven in een kookcursus bij de boerinnenbond voor het bijwerken van haar vintage kookkennis.
petergreyphotography
Wat goed van je moeder! Dat ze het wilde leren en niet, zoals menig moeder wél zou doen, zei: je kan me de boom in met dat rare eten uit verweggie. Ik doe het zoals ik het altijd gedaan heb. Mijn moeder kwam meestal per ongeluk op iets nieuws. Zo wilde ze eens rijst met bessensap maken maar de bessensap was op. Dan maar appelsap. Dat werd een hit in ons huisgezin, koude rijst met appelsap. Ik verlang er nog wel eens naar.
ms
Ze heeft de Boerinnenbond niet lang volgehouden. Er werd te veel gebakken, vond ze.
Ze heeft dan wel zelf dingen uitgeprobeerd zoals vergeten groenten en zo. Snijbiet/warmoes was er één van.
Matroos Beek
Dan prijs ik me rijk dat het kookboek van de boerinnenbond mijn moeder haar enige kookboek was. Ik zag er haar zelden in kijken want ze kende alle gerechten uit haar hoofd. Zoet met zout aten we nooit. En eten uit blik was uit den boze. Tenzij tomatenpuree en sardientjes.
Mijn moeder kon heel goed koken en besteedde ook vele uren per dag aan de bereiding van de maaltijd. Dan praat ik nog niet over het steriliseren, de confituur, de slacht… Ik weet niet hoe zij dat allemaal voor elkaar kreeg.
ms
Tomatenpuree, sardientjes, ananas en pilchards waren er bij ons uit blik.
Maar bij het koken van mijn moeder kwam niet veel extra. Gekookte patatten, gekookte groenten met witte of snottebellensaus en een stukske gebakken vlees.
Kip en biefstuk waren voor ’s zondags. En een keer per week, op vrijdag, friet met vis.
MyriamC
Dat was bij ons hetzelfde. Mijn moeder had dan wel het kookboek van de Boerinnenbond, maar het bracht haar niet veel verder dan bovenstaande. Zij had ook een enorme hekel aan koken.
ms
De mijne ook, denk ik.
Suskeblogt
Mijn moeder ging nooit verder dan datgene wat ze bij haar thuis geleerd had om te koken. Experimenteren was niets voor haar. En als ze het dan toch eens probeerde mislukte het grandioos.
ms
Wat bij mijn moeder altijd fout ging was dat de kroketten hun jas uitdeden tijdens het frituren.
Met dit weer doe ik er ook gene aan.
Bertie
Leuke post 🙂
Je moeder die meteen ging inschrijven, te bewonderen als poging.
Mijn eigen moeder was wel in voor iets nieuws maar ze had een overduidelijke eigen inbreng bij elk nieuwsoortig gerecht. Zuinig tot op het bot zijnde liet ze te dure extraatjes weg. Fruitdessert bijvoorbeeld, werd afgemaakt met de allergoedkoopste jam of eigen appelen. Duur vlees halveerde ze, die dingen. Een echte Hollandse.
ms
Mijn moeder was ook zuinig, een beetje op het pinnige af, maar op eten eigenlijk niet, al was het vlees wel afgemeten.
Haba
Hier heb ik nog een heel oud kookboek van mijn grootmoeder staan, alle recepten zijn trouwens voor zes personen, daaraan kun je zien dat het gezin vroeger een stuk groter was dan nu. Maar spaghetti kwam er niet in voor, wel macaroni maar dan als nagerecht inderdaad was het niet met tomatensaus maar zoet zoals een nagerecht hoorde te zijn. Rijst (paprijst) was er ook als nagerecht beschreven, rijst met rozijnen, gele rijst (geel door saffraan) met kaneel en suiker ook als toetje. Kortom gerechten werden in die tijd kennelijk anders geserveerd.
ms
Rijstpap eten we nu nog, maar dan als dessert.
Maar het geeft wel een mogelijke uitleg aan die spaghetti met bruine suiker. Die kan ook vandaar gekomen zijn.
In de streek van mijn moeder aten ze met kermis ook ballekes met opgelegde krieken in zoete saus.
elsjeveth
Mijn moeder kon van die leuke dingen verzinnen. Gevulde broodjes met gehakt, tomatenpuree met oregano en geraspte kaas uit de oven. Wat ruikt het hier vreemd zei een vriendinnetje, maar ze (vr)at achter elkaar twee broodjes op.
ms
Dat zou ik ook wel lekker vinden. 😋