Je zou het ook het verhaal van haken en ogen kunnen noemen en het gaat als volgt:

Toen we op in juli naar de tentoonstelling van Vivan Maier wilden, namen we de trein. Dat betekent dat we de auto ergens in de vrije parkeerzone van Landen achterlieten. Die avond, toen we terugkwamen en met de auto vertrokken hoorde ik een rommelend geluid en dacht dat er iets los lag in de koffer. Luc beweerde dat het geluid vooraan zat. Dat krijg je met onbetrouwbare oren.

We zouden even laten nagaan wat het was, maar Luc kreeg een antwoordapparaat dat de garage gesloten was wegens jaarlijkse vakantie. We reden naar Tienen, naar de meer algemene garage. Daar lieten ze ons na een half uur, dat we gebruikten om een koffie te gaan drinken, weten dat ze geen brug vrij hadden. We konden beter eens in Diest gaan horen, die zouden ons verwachten.

In Diest, waar we tijdens het wachten maar even een koffie gingen drinken, wist men ons te vertellen, dat er iets kapot was. Hij noemde de naam wel, maar mijn oren vingen het niet op. Maar … dat was niet zo ernstig, daarmee kon je nog lang verder rijden. Het zou wel altijd erger worden. Het kon ook gewoon stoppen.

De dag na de vakantie van onze garagist belt Luc die op. Die zeggen dat ze helemaal niet op vakantie gingen of geweest waren. Er werd een afspraak gemaakt, de auto moest toch binnen voor groot onderhoud, en ze zouden het nakijken.

Bij het groot onderhoud bleek de veerschotel vooraan links gebroken. Die moest besteld worden, maar die moeten altijd in koppel vervangen worden. Maar nu zouden ze wél enkele dagen sluiten voor vakantie. Maar … met een kapotte veerschotel kon je nog wel blijven rijden. Het zou wel altijd erger worden zodat er zich na verloop van tijd problemen bij het manoeuvreren zouden kunnen voordoen. Maar bij de controle kan dat ook een reden zijn om de auto af te keuren.

Luc belde na hun vakantie terug voor een afspraak om die veerschotels te vervangen. Ik zie dat op 19 september op de agenda verschijnen en vraag me af … Had hij eigenlijk aan de telefoon niet de twintigste gezegd? Neen, zegt hij, de negentiende.

Maandag, de negentiende, staat hij aan de garage … en hij belt me op … pompompiedoe …

Dinsdag, de twintigste, staat hij aan de garage, de schotels werden vervangen.

“Het lijkt wel of het manoeuvreren vlotter gaat” zeg Luc achteraf.

Ik kan het verdorie geloven. Het heeft twee maanden geduurd.