Donderdagmorgen stonden wij op en had Luc het pak salami zonder look al geopend voor het ontbijt.

Dan kom ik binnen en snuif en vraag: “Wat riekt hier zo?” “De koffie zeker” antwoordt Luc. “Neen” zeg ik “de geur van koffie ken ik wel”.

Als we gaan eten zegt hij: “Ruik nu eens aan die salami”. En daar had je die geur. “Volgens mij is die mét look” zegt Luc.

Dat was hij ook. Luc wou die weggooien. Maar ik heb mijn veto gesteld. We gaan die vandaag omruilen.

Ik wou al een log schrijven over: “Dodelijke donderdag” -mijn maag kan al niet tegen ajuin maar tegen look ook niet- maar heb toch maar even afgewacht wat de rest van de donderdag zou worden.

En neen, het ging niet donderen en doordeweeks werd hij ook niet, we hadden plannen.

Op de trein was het enorm druk en ergens in Brussel Noord, zei ik dat ik in Brussel Centraal eerst even de sanitaire voorzieningen ging bezoeken.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar ze waren niet thuis.

En als ik dan toch terug die trap af moest konden we even goed ergens binnenspringen en een koffie gaan drinken. Dat deden we. Alleen was daar het postmix barpistool kapot en heeft Luc iets anders dan zijn gewenste sprite moeten nemen.

Onder aan de Kunstberg was er een hoop lawaai. Er was een demonstratie aan de gang.

Gelukkig mochten we daar linksaf en moesten ons daar niet doorworstelen.

In het museum, waar het ook al zo enorm druk was, moesten we de locker bedienen met een 1- of 2- eurostuk. Die zaten veilig en wel in mijn sjakosj, in Landen, in de auto. De uitermate vriendelijke vestiaire-medewerker heeft ons een jeton geleend.

De tentoonstelling van Léon Spilliaert, want ja, daar waren we eindelijk, was niet erg groot, integendeel.

Ze hing wel vast aan een ticket voor Magritte. Maar daar waren wij niks mee. Magritte bezochten we vorige keer ook al. Al bij al was ik blij dat we er waren, dat we ons achteraf niet moesten beklagen dat we niet geweest waren.

Daarna gingen we in het Warandepark ons boterhammekes opeten, met zicht op het Justitiepaleis in de steigers maar er stond geen worstenkraam.

En ook het Koninklijk Paleis stond in de steigers en was deels ingepakt.

Waarom in het Warandepark? Dat was onze tweede bestemming.

Luc had namelijk een poos geleden gelezen dat er meerdere beelden van “Le Chat”, stripfiguur van Brusselaar Philippe Geluck, tentoongesteld zouden worden¹. En die tentoonstelling vonden wij een ideale aanvulling om, in combinatie met het museumbezoek, naar Brussel te treinen, maar we hebben wel op een regenvrije dag gewacht.

De tentoonstelling was echt wel de moeite waard, grappig, soms hilarisch en een aanrader.

In het Centraal Station hadden we én te veel én te weinig tijd om iets te gaan drinken. Bovendien zou de trein maar uit vijf wagons -i.p.v. uit elf- bestaan en begonnen de eerste demonstranten al op de perrons te verschijnen.

We zijn dan maar in Landen iets gaan drinken. Daar zijn ook een drietal minuscule dingetjes geweest waar we omwille van herkenbaarheid geen ruchtbaarheid willen aan geven.

Nu had ik die “Drukke donderdag” omwille van het getater op de ochtendtrein ook wel even “Doddelende donderdag” willen noemen. Omwille van de sanitaire onzin dacht ik aan “Domme donderdag”. Het verkeer in Brussel riep dan de naam “Dokkerende donderdag” op. Maar geen van alle kon de volledige dag omvatten. Die “Duvelse donderdag”.

Maar er zijn slechter dagen.