Je hebt mensen die graag mensjes kijken. Daar heb ik niks tegen. Doe ik het? Of doe ik het niet? Eigenlijk weet ik dat niet goed. Meestal moet iemand al heel erg opvallen -fel mauve broek en fluo oranje bloes met een hoed met een pluim, of zoiets- eer ik die eens nader ga bekijken.

Wat ik nooit doe is met iemand lachen, tenzij het er om gedaan is. Ik heb daar mijn redenen voor.

Het stoort me dus als ik ergens voorbijloop, ze me aankijken, elkaar bekijken en dan samenzweerderig beginnen te lachen. Ik voel -met de nadruk op “voel”- me al niet moeders mooiste en heb daar echt geen bevestiging voor nodig.

Het gebeurt niet zo vaak, maar nu was het zover. Ze bekeek mij, echt wel, en deed wat ik hierboven beschreef. Ik vroeg me af … Was het mijn paardenstaart? Was het mijn T-shirt met een tekstje, maar daar had ik een vestje over – net zoals zij trouwens.

Ik maakte mezelf wijs dat ik het me had ingebeeld, dat ze lachten om Lucs T-shirt. Maar het was niet grappig lachen geweest, het was dat stiekeme gemene.

Lucs T-shirt vraagt trouwens om er om te lachen. Hij heeft er wel meerdere. En mensen die dat grappig vinden, zeggen er meestal wel iets van. Zoals ooit op een schermtoernooi, of toen we iets gingen drinken in Villers-la-Ville.

Dat gebeurde ook al met mijn T-shirt met tekstje.

Mensjes kijken. Ieder zijn meugd. Maar ik voel -wééral “voel”- me liever niet de bekekene.