Gisterenmorgen kom ik uit bed, doe een kattewasje, steek mijn haar in een snelle staart en stap naar beneden, klaar om er na het ontbijt weer in te vliegen.

Dan vraagt Luc of ik het zie zitten om even naar een open huis te gaan. Iemand die gaat emigreren verkoopt een hele hoop spullen die niet meegaan. En dan gooit hij er nog zo terloops achter: “Er zijn boeken ook”.

Ik zucht, echt waar, ik zucht. Want op die manier krijg ik nooit ofte nooit die ene fruitkistenboekenkast af -die ik uiteindelijk toch niet ga vernissen- en alle boekenkasten geordend.

“Had ik dat van die boeken niet gezien had, ik niks gezegd” zegt Luc. Ik zucht nog harder. “Okee, dan gaan we niet” zegt Luc.

Twee zjatten koffie en een uur later maan ik Luc aan om tijdig klaar te zijn, maak zelf deftig toilet en we gaan kijken.

Er waren toch boeken ook? Jawel. Zo een stuk of tien? Vijftien misschien? Ik heb er twee meegebracht.

Daarna heb ik thuis boeken van beneden naar boven gezeuld, van boven naar beneden gezeuld, de situatie zoals op de uitgelichte foto hierboven bestaat niet meer, heb mijn hoofd gebroken over hoe ik de reisboeken moet zetten, hoe ik de -nu nog- open vakken moet vullen, waar ik de nooit uitgepakte oudere boeken, waaronder alle Agatha Christie’s ga onderbrengen, heb op 2dehands nog een bijkomende kist besteld die we maandag mogen halen en dan blijft er nog plaats over voor drie kisten om het geheel volledig te maken, … kort gezegd: ik heb me kapot geamuseerd.

Eigenlijk blijft er dan nog plaats voor nog meer van die fruitkisten, maar dan moeten ze meer de hoogte in en dat zie ik niet zitten, dan wordt het onhandig en te veel en oogt het niet meer mooi.

Het resultaat is dat er nog meer open vragen zijn dan oplossingen. Ik verheug me al op voorhand …

Vandaag? Tweede zondag van de maand! Boekenmarkt in Aarschot!