Gisterenmorgen rol ik uit bed en denk: “Wat gaan we vandaag weer doen?” Want nu alle boekenkasten op orde staan, het nodige verhuisgedoe van zaken die niet hier maar daar horen en andere die dan weer elders moeten, was ik wat uitgerommeld en ik besloot: “We maken er een lui dagske van.

Dat duurde tot na het ontbijt toen ik zei: “Weet je waar ik wel zin in heb?” Natuurlijk kon Luc niet denken wat mijn hersenkronkels weer uitgevlooid hadden en liet hem niet in het ongewisse.

Na een paar whatsapp gesprekken met Amke en haar vraag om voor haar uit te kijken naar een paar boeken op haar verlanglijstje wou ik een toertje gaan rijden, naar een paar Kringwinkels wat verder uit de buurt.

En Luc zei: “Als we dat gaan doen, moeten we niet langer wachten” en hij stond al klaar nog vóór mijn tweede zjat koffie binnen was.

Boeken voor Amke vonden we niet, we vonden wel een paar boekensteunen. Die mogen er nog altijd bij, je weet wel zo van die nietszeggende, zonder tierlantijntjes, die boeken recht houden zonder dat je ze ziet.

Boeken voor mezelf koop ik niet meer … tot de stapel om nog te lezen wat gezakt is.

Vroeger deden we dat wel meer, zo een toertje Kringwinkels. Met corona is dat stil gevallen en het is nooit opnieuw gestart. De Kringwinkels zijn niet meer wat ze waren, maar dat zei ik al. Je moet al echt naar die winkels gaan waar ze de oudere boeken nog niet op de brandhoop gegooid hebben.

Misschien, heel misschien, als we straks opstaan, heb ik wel zin om eens de andere richting uit te gaan rijden. Wie weet …