Ergens deze maand stond er een vermelding “Kattenbos” in de agenda. Deze vermelding had ik twee jaar geleden in augustus van vorig jaar gezet. Maar in augustus van vorig jaar had ik eens gepffft en er niks mee gedaan.

Dit jaar echter trokken we naar het Kattenbos, op zoek naar de Brede Wespenorchis die we daar twee jaar geleden in uitgebloeide vorm hadden gevonden.

We namen terug de wandeling met de oranje bol, maar die hadden we twee jaar geleden niet gevolgd, toen volgden we het “weg-van-de-dichte-drommenpad”.

Wat was er dus niet te zien? Mja. Ik bedacht al dat de wandeling zo ook wel de moeite waard was en ik spiedde en bedacht en “Hebbes!”

Een wat versukkeld, half uitgebloemd, exemplaar stond daar te pronken.

Het beste wat ik kon doen was de vermelding terug op de agenda zetten voor volgend jaar in juli, misschien zou ik er dan binnen twee jaar wel zin in hebben.

Want ik dacht dat het moeders mooiste niet was, maar het was wel mijn eerste en misschien zou ik aan de volgende zoveel plezier niet beleven.

Bijna aan het einde van de wandeling stonden er nog twee.

Ik ga ze niet terug op de agenda zetten, ik zag ze, ik heb ze op foto en dat volstaat. Als ik ooit terug naar het Kattenbos wil, zal dat op elk moment van het jaar kunnen.

Wie nu denkt dat we enkel voor een bloem, die we misschien wel of niet zouden vinden, naar het Kattenbos reden mag al snel iets anders denken.

Want zoals wij wel vaker doen combineren we zo het een met het ander. Dit was de oorzaak, maar ik ga het ene voor een andere keer houden en het andere is het vermelden niet waard. In deze dun gezaaide inspiratietijd moeten we zuinig zijn met de mogelijkheden.