Toen Luc en ik druk doende waren met onze bakken met wandelspullen in de koffer van de auto te schuiven, stopte er een camionette achter ons. Eerst had ik het niet eens door, geconcentreerd als ik altijd ben bij het uitvoeren van zulke belangrijke taken.

Het daagde me toen Luc een stap richting straat zette en ik me omdraaide. Hij sprak Frans en zei dat hij toch in onze buurt was en dat hij zich bezig hield met dak- en gevelwerken. Hij vroeg of we niet geïnteresseerd waren.

Ik zei “non” en “merci” en hij bekeek me alsof ik een gedrocht uit de prehistorie was. Het deerde me niet. Ik keek of ik mijn wandelschoenen niet naast de auto had gezet i.p.v. er in.

Eens binnen zag ik hem weer, deze keer kwam hij -blijkbaar onverrichter zake- uit onze straat gereden en een plots gevoel van achterdocht overviel me.

En ik begon te overdenken dat hij enkel Frans had gesproken, wat op zich niet verdacht is, aangezien een paar aangrenzende gemeenten in de Walen liggen. Maar op die camionette hadden twee Vlaamse stickers gezeten, die net groot genoeg waren om een paneel ter grootte van een ruit te bedekken. En wat is makkelijker aan te brengen en te verwijderen dan een sticker?

We lazen het al meer, al is het nu toch een poos geleden, van die oplichters die zogezegd aannemer zijn, een voorschot innen en dan met de noorderzon verdwijnen.

Weet je, dat ik ineens niet meer zo blij was dat we op onze vierdaagse vakantie gingen vertrekken.