Zoek
In een reactie op het log over mensen die plots niet meer praten wou ik het hebben over een vroegere ervaring. Ik was kind en had een vriendin. Maar het bizarre met die vriendin was dat die me blijkbaar niet kende als ze bij anderen was, Dan negeerde ze me compleet.
Ik was een kind en dacht dat het aan mij lag. Maar toen ik de waarheid inzag, maakte ik een eind aan de vriendschap.
Mede door dat log over die mensen die plots niet meer praten, dacht ik dus ook aan het krantenartikel dat ik een poos ervoor had gelezen over het feit dat je een vriendschapsbreuk even erg kan zijn dan liefdesverdriet1.
Dat artikel heb ik eens terug opgezocht, want het is een feit, ik heb geen noemenswaardig liefdesverdriet gekend.
Maar ik heb wel, een paar keren te veel, enorm geleden onder het beëindigen van een vriendschap, zelfs als ik ze soms, na lang pogen het recht te trekken, zelf beëindigde en dan was ik achteraf ook nog boos op mezelf dat ik het zo lang laten aanslepen had.
Ooit hoorde ik iemand commentaar geven over iemand die na enkele maanden al een nieuwe partner had. Dat verbaast me. Niet dat die persoon al een andere partner had, maar wel dat iemand dat zei. Mensen oordelen te snel en vaak zonder de voorgeschiedenis te kennen.
Maar bij verloren gegane vriendschappen doe ik er telkens langer over. Véél langer.
____________________1 Het Nieuwsblad
petergreyphotography
Dat herken ik wel. De vriend die per briefje de vriendschap opzegde omdat hij in een andere leven terecht was gekomen, een vrouw, een kind, drukke baan. Ik had er begrip voor en heb hem een lang en succesvol leven gewenst, maar het is lang een gevoelige plek gebleven. Of die vriendin die na een poosje uit beeld te zijn geweest zoetjes aan begon terug te keren en toen ineens dood bleek te zijn. Dat voelde als verraad en ik ben er nog steeds een beetje boos over. Of misschien is het als boosheid vermomd verdriet.
ms
Dat had ik ook, een gevoel van boosheid toen Max overleed. Dat mensen uit elkaar kunnen groeien en dat het zo zoetekesaan komt dat je het niet ziet aankomen, dat begrijp ik nog steeds niet.
Suskeblogt
Ik heb ook vriendschappen gehad die ofwel langzaam doodgebloed zijn of afgesloten door de “vriend”. Momenteel heb ik niet het gevoel echte vrienden te hebben, eerder kennissen. Ik bind me aan niemand meer behalve mijn vrouw dan.
ms
Die welke langzaam doodbloedden, dat is een categorie waar ik geen last van had. Het was wat het was.
Diegenen die ik, als kind, verloor omdat we nog maar eens gingen verhuizen, daar heb ik altijd erg van geweten.
Diegenen waar ik werd buitengesloten zonder boe noch bah, behalve dat die bleven rondtollen in mijn hoofd, over het “waarom” heb ik daar verder geen verklaring voor waarom ik daarover bleef inzitten.
Die welke ik zelf afsloot, ja, daar heb ik wel van geweten en dat was een kwestie van mijn geweten. Dat was een keuze tussen de pest en de cholera, maar dan in mindere mate. Het is als snijden in eigen vlees.
Vrienden? Heb ik er? Ik weet het niet. Kennissen, wel ja.
Matroos Beek
Ik heb mij vroeger in twee vriendschappen sterk vergist. Ik liet gaf alles en wat ik terugkreeg was zware ontgoocheling. Daarom heb ik beide vriendschappen bruusk afgebroken. Met de ene vrouw heb ik na 25 jaar opnieuw contact. Ze heeft haar al 1000 keer geëxcuseerd tot tranen toe. En nu zien we elkaar zo’n drie keer per jaar en dat is goed en genoeg voor mij. Ik ben heel voorzichtig met vriendschappen. Ik heb liever goede kennissen, te dicht laat ik liever niemand komen, dan kan ik ook niet gekwetst worden.
ms
Dat heb ik dus ook. Na al dat verhuizen besloot ik ook dat ik geen vrienden meer wou. En dat zit er nog altijd een beetje in.
Altijd heel voorzichtig.
bertjens
Echte vrienden heb ik niet meer sinds mijn jeugd, ook bij mij speelde verraad een rol. Zo voelde ik het.
Goede kennissen, lieve buren, dat is me genoeg.
ms
Verraad. Dat vooral.
En dan dat verhuizen dat me niet voldoende tijd gaf om de kat uit de boom te kijken.
bertjens
Ook dat speelde een rol. Op je veertiende…
Correspondentie stierf langzamerhand uit.
ms
Ik heb jarenlang gecorrespondeerd met mijn vriendin van toen ik 13 was. Jarenlang.
Tot de dag dat we besloten elkaar eens terug te zien. Ze kwam en wat bleek? We hadden elkaar niks meer te vertellen.
Ze was verwaterd tot wat ik nooit had willen worden: een infokanaal met alle laatste nieuwtjes over alle mensen die we ooit hadden gekend en waarvan ik al lang vergeten was dat ze bestonden.
Onze beider dochters hebben toe nog een poosje gecorrespondeerd, maar dat is ook snel uitgestorven.
meninggever
Vriendschappen heb ik zelf ook wel eens tot een plots einde gebracht. Als iemand me in relatie tot anderen ineens liet vallen. Of als er een factor ‘stoken en roddelen’ tussen kwam te zitten. Mijn echtgenote vond dat altijd heel erg want die heeft een groter acceptatievermogen. Maar ik ben van de kort ipv lange pijn. Vriendschap is door dik en dun en niet alleen als het past of mooi is. Sommige mensen miste ik daarna niet meer, anderen wel. Want wat je schrijft, het is een scheidingsvorm en dat doet soms best zeer…En dan ben ik een man….moet je nagaan hoe dat voelt als vrouw….:)
ms
Volledig mee akkoord, behalve met de laatste zin. Er zijn mannen die gevoeliger zijn dan vrouwen en er zijn mensen aan wie het aan de buitenzijde helemaal niet te zien is.
De hardste bleiters zijn daarom nog niet de meest gevoeligen. 🙂
elsjeveth
Ik herken zeer zeker. Na mijn scheiding heb ik een aantal mij dierbare vriendschappen verloren. Zij kozen voor de andere partij. Blijkbaar waren ze mij dierbaarder dan ik hen.
En dat deed best pijn.
ms
Inderdaad. Ook.