En wat doet een mens zoal tijdens een zelfopgelegde quarantaineweek? Een beetje prullen opruimen die niet opgeruimd dienden te worden, wat lezen, een hele reeks “Ludwig” ineens bekijken, alle afleveringen van “Een nacht in het museum” bekijken, wat blogs schrijven die onder normale omstandigheden waarschijnlijk niet geschreven zouden worden, …

… en een spelletjesapp op de telefoon zetten. Ik zocht Tetris, dat leek nergens op. Dat moest er af. Ik vond een paar andere …

Kort verteld, ik heb een beetje een studie gemaakt van een paar beschikbare spelletjes in de Play Store.

De meeste die ik bekeken heb, zijn er na één keer spelen terug afgegooid, want na élk niveau dat je uitspeelt, moet je een ad bekijken. En dan verstaan ze het om één niveau uit gewoon 5 zetten te laten bestaan. Natuurlijk kan je ook het spelletje kopen, zonder die vervelende ads. Jaja, zo zeggen ze dat zelfs zélf: “no annoying ads”.

Er zijn er die het anders spelen, zo kan je een ingewikkeld spelletje geconcentreerd en met plezier zitten spelen maar je gaat kapot. Dat is brute pech! Of toch niet. Want je kan natuurlijk munten inleveren en als je er niet genoeg hebt kan je een ad bekijken en voortspelen. In mijn perspectief is dat valsspelen en heet dat omkoperij op klein niveau.

En dan zijn er de spelletjes die ik, lang geleden, op de pc ook speelde, zoals Mahjong, Patience, FreeCell, Spider Solitaire én Mijnenveger. Die zijn doenbaar. Waarom? Omdat elk niveau wel degelijk uit een spel bestaat en het spel langer duurt dan de ads. En omdat je, als de ad begint, het spel gewoon kan afsluiten. Je krijgt die ad toch wél te zien de volgende keer dat je het spel opstart.

Maar bij sommige daarvan is het dan weer een kwestie van snel zijn, want als je wat treuzelt, gaat het spel aanwijzingen geven, waardoor je je een kleuter gaat voelen en denkt: “Ja ja, ik kan dat wel alleen”.

Het wordt tijd dat die quarantaine afloopt. Dàt denk ik ervan.