Er zijn veel spreekwoorden. Soms vullen die elkaar aan, soms spreken ze elkaar tegen. Wat ik wel zeker weet is dat we de laatste tijd allerlei informatie naar ons hoofd krijgen gegooid en dat we misschien door de bomen het bos niet meer zien.

Nu krijg ik het eigenlijk ook wel een beetje van het gebruik van de woorden “links” en “rechts”. Deze termen gebruiken voor een zeker gedachtegoed vind ik absoluut onnozel. Ik ben rechts(handig) en je hebt dingen die zich links van mij bevinden en je hebt dingen die zich rechts van mij bevinden. Als ik mij omdraai …

En als je er goed over nadenkt zitten er ware zaken bij zowel de ene als bij de andere en dan krijg je weer te maken met die gulden middenweg. Dat is degene die ik verkies. Die waar ik zelf kan uitmaken wat ik ervan denk en wat ik ervan vind.

Maar eerlijk gezegd ligt die gulden middenweg heden ten dage een beetje in een brousse. Ik heb de indruk dat ik soms wel een kapmes nodig heb om hem te zien.

Wij hadden bij de jeugdbeweging een staprijmpje waar links en rechts ook wel aan te pas kwamen. Dat ging zo (excuses, het is in het dialect):

Links, rechts, kattevites
Stekt à tiënen in a tes,
Stekt ze niet te waaët,
Of ge zet ze kwaaët.

Wat heeft een kinderrijmpje nu met hedendaagse overwegingen te zien? Het krijgt pas zin als je “tenen” door “gezond verstand” vervangt.

Verder heb ik ook een eigen mening over dingen die gaande zijn in de wereld, ik heb daar enorm veel stress van gehad ten tijde van die Lipitor.

Het blog is de deken waar ik onder kruip als ik wil schuilen. Ik wil dat zo houden. Ik wil hier geen gedoe over die dingen die buiten mijn kleine wereldje vallen en ik zei het ooit al: die dingen centureer ik.