En mske wil eigenlijk die caravan niet verhuren en mske wil eigenlijk niet dat daar iemand anders naartoe gaat en ze denkt aan een vroeger voorval toen ze ook iets niet wou.

Omdat mske niet bepaald tijd had om een stuk van 12 are te onderhouden, had ze daar in het begin parelhoenen op gezet die, eigenaardige beesten die ze zijn, ook de netels vernielden. Toen die netels weg waren hield ze op 1/3 van het stuk kippen, eenden en ganzen. Elke lente kocht ze nieuwe parelhoenen. En mske vond de eieren van die parelhoenen beter dan kippeneieren en de parelhoenen zelf ook fijner van smaak dan kippen.

Een collega van Ex, die eigenlijk koken als hobby had, had al de oren van Ex’ hoofd gezaagd om toch maar één van die kippen en die parelhoenen vast te krijgen. Maar mske zei neen. Omdat ze nooit nutteloos een dier wou slachten en bovendien wou ze enkel het stuk proper houden en dit was een economische manier.

De man drong aan, de prijs deed er niets toe, hij betaalde de prijs die ze wou. En mske gaf tegen haar zin één van die parelhoenen af voor de prijs van een zak kippeneten.

En Ex kwam thuis en vertelde dat de kokende man uitermate gelukkig was met het beest maar dat de collega’s heel erg arrogant en schamper hadden gezegd: “amaai, dat is ook geen vriendenprijske”.

Dus nu vreest ze dat hetzelfde gaat voorvallen met die caravan. Als ze de seizoenprijs rekent zouden er mensen kunnen zijn die zich bedrogen voelen omdat ze een vriendenprijsje verwachten.