De tijd die we niet werken, willen we liefst besteden aan de dingen die we graag doen, zelfs als dat eens niets doen is.

We zijn toch vrij om te kiezen hoe we onze vrije tijd gaan besteden? Dat dacht ik toch. Maar toch ben je nooit echt gerust.

En dan wil ik het niet hebben door de constante overlast van verkopers per e-mail -die per telefoon hebben we een halt toegeroepen- maar dan hebben we het wel over mensen die tot aan de deur komen en aanbellen.

Zo worden we lastig gevallen met vragen of ze bij ons naar de wc mogen, of ze van ons elektriciteit mogen aftappen, of we geen stuk van onze berg willen verkopen, … en we hebben nog maar onlangs dat gedoe met economie enquête gehad.

Wie dan denkt gerust te zijn als we bij Zoneke zijn, komt bedrogen uit. Gisteren werd er aangebeld. Hij zei wie hij was, legde uit dat hij van een elektriciteitsmaatschappij kwam -die we hier niet gaan noemen- en dat zij wel degelijk de goedkoopste zijn en dat willen bewijzen. Daarom doen ze een huis-aan-huis bezoek in Zonekes dorp om de bewoners te vragen bij welke maatschappij ze zijn en zo de cijfers te vergelijken. Dus, kon ik even opgeven bij welke maatschappij …

Ik stopte hem, zei dat ik er niet woon en dat ik het antwoord dan ook niet weet. Hij zou in de loop van volgende week nog wel eens langskomen, als Zoneke thuis was.

Dat betekent, volgens mij, dat we die hier bij ons ook nog mogen verwachten.

Soms bekruipt me de lust om, als er zo ene voor de deur staat, heel erg luid te brullen: “lamegerust!” Wat zouden ze dan zeggen? Of is dat er over?