Het boekje ging al voor de derde keer mee: ons wandelboekske. De twee vorige edities hadden al gebruikssporen nagelaten. Het boekje zag er gebruikt uit. In de regen van Glen Rosa stak ik het, om het te beschermen, in mijn zak. Mijn regenjasje zou het wel beschermen. Het boekje was doorweekt. Sindsdien heet ons wandelboekske, ons arm boekske.

Nog meer zakverhalen? In de andere zak hield ik de sleutels van de auto. Tot ik die ene dag ook de sleutel van de cottage er bij stopte. Zonder nadenken bliepte ik de auto open om even later voor een gesloten deur te staan en geen sleutel te vinden.

Navragen in de Co-op? Het kan wel maar je moet er tijd voor hebben. Ondertussen liep Luc al onze andere tussenstations af. De Co-op hadden hem niet. Maar ze zou wel eens achter de coulissen gaan kijken. Daar lag hij dus wel, binnengebracht en wel. Sindsdien lag de sleutel terug gewoon in de auto, wat we de vorige jaren ook altijd deden.

Een autoband die stilletjes leegliep? Nu ja, dat was op een halfuurtje verholpen mits achterlating van 18£. Maar we waren toch blij met de service.

De dag voor ons vertrek hoorde Luc dat er Calmac boten waren afgeschaft omwille van de wind. Dat konden we echt niet hebben, want we boekten beide ferry’s: “Brodick-Ardrossan” en “Newcastle-IJmuiden” op dezelfde dag.

Paniek was niet nodig. Er waren enkel Additionals (bijkomende boten voor drukke tijden) uitgevallen. Die zijn kleiner. De normale vaarten, grote boten, gingen normaal door.

Allemaal tegenslag die er eigenlijk geen was. Maar we gaan toch met een paar vrolijkere noten eindigen.

Eerst zijn er twee filmpjes van Luc: het eerste over Lindsey Proudfoot, een erg aardige man. Het tweede is een fantasietje.

En dan rest nog enkel de foto van de sanitaire voorzieningen van bij Fiddlers.