mske stapte in haar stappers, gordde haar heuptasje om en sloeg haar paraplu over haar schouder. Het was verdorie fris, meer herfstachtig dan zomers.

Eens in het veld scheerden de zwaluwen 20cm boven de weg en stormden recht op Slow en mske af, die niet stormden. Die hadden wind op kop. Net op het laatste ogenblik trokken die kleine vliegenierkes op zodat ze Slow en mske niet raakten.

Het rijpende graan beeldde “het zijn weiden als wiegende zeeën” uit terwijl de wind een klagende melodie tokkelde op de snaren van de hoogspanningslijn.

Midden in het veld begon het wat te druppelen en mske stak haar paraplu op. “Zo nie hé” blies de wind “ik wil je haar in je ogen wizzewasjteren!” Maar mske hield haar paraplu stevig tegen de wind in en vocht zich een weg rechtdoor. De paraplu zuchtte en zuchtte. ‘Ik kan nog harder” blies de wind en blies zo hard dat mske haar paraplu voor haar gezicht hield en naar de macadam onder haar voeten moest kijken om te weten waar ze liep.

“Krak” zei de balein van de paraplu. “0-1” juichte de wind! mske deed de paraplu dicht en stapte kordaat de kruisweg van het kapelleke bij het monument voor de vechtslagen van de Fransen tegen de Oostenrijkers op.  “1-1” zei mske.  “Valsspeelster” mokte de wind en ging liggen, maar niet al te lang want eens beneden in het volgende dorpke kwam hij hen alweer al flemend achterna.

Na een wegeltje en een paadje, waarvan ze hadden vernomen dat ze doodliepen maar dat eerst wilden zien, kwamen ze voor de keuze te staan: of de weg door ’t veld met het prachtige uitzicht maar met een waarschijnlijk opnieuw beukende wind of de Parijs-Roubaix van de wandelaar. Ze hebben de laatste maar gekozen, mske was het paraplu-open, paraplu-toe wat beu geworden en bovendien kregen ze alletwee honger.

In het stille paadje deed Slow teken stil te zijn voor den Brutus, maar dat is voor een andere keer, want den Brutus dat is een verhaal op zich!