Ooit was er een tijd dat de affiches aan de snelwegen met één beeld voldoende zegden zodat je de tekst niet hoefde te lezen om de boodschap te begrijpen. Eén daarvan is me bijgebleven.

Op de affiche stond het vooraanzicht van een autoruit met daarachter een man die met één hand stuurde en met zijn andere arm verhinderde dat de vrouw tegen de vooruit smakte.

Dankzij het B.I.V.V. kan ik de affiche zelfs tonen, zij waren namelijk zo vriendelijk me een foto te sturen.

De jaren vergaan en alles verandert, ook de borden.

Vorige week, op de snelweg naar Luik, zagen we een bord van AWSR.

“Wat staat er op?” vroeg Luc. Ik vertelde hem het eerste stuk. Voor het tweede moest hij wachten tot we het bord nogmaals tegenkwamen.

En ik dacht aan mijn blogpost over de irritatie die ik voelde bij het zoeken naar handleidingen waar filmpjes de geschreven handleidingen vervangen.

Bij die borden langs de snelweg doet zich net het omgekeerde voor. Eer je zo een tekst gelezen hebt, ben je er al lang voorbij en komt de boodschap niet over, behalve voor de persoon in de passagierszetel.

Je kan even goed veronderstellen dat het gewoon de laatste woorden waren die hij las.

Misschien leest gewoon niemand die borden behalve de persoon in de passagierszetel.

Het is nochtans best mogelijk om sprekende foto’s te tonen. Ze moeten enkel maar één stilstaand beeld uit deze video lichten.

Rijden en telefoon zijn twee aparte dingen. Je contactpersoon verdient je volle aandacht. Zo ook de andere weggebruikers. Volle aandacht kan je niet delen.