Als de lucht naar beneden valt,
zijn alle mussen dood

Dinsdagavond was het weer zover. De lucht kwam naar beneden met zulk een klop dat mske verwezen tussen de brokstukken stond te staren. Te laat natuurlijk om onmiddellijk actie te ondernemen.

Die nacht sliep ze niet. Of toch wel, ergens tussen middernacht en drie zal ze een tukske gedaan hebben, maar toen ze om drie uur wakker werd en om vijf uur nog steeds de slaap niet terug had kunnen vatten, is ze maar opgestaan en aan het werk gegaan.

Om half negen is ze begonnen met de voorbereidende werken. Je mag nooit naar de oorlog vertrekken zonder de gepaste wapens. Om negen uur nam ze de koe bij de horens … om te horen dat dat alles niet had mogen gebeuren.

Het is nu al de derde keer dat het gebeurt dat geregelde zaken onderuit gehaald wordt terwijl de persoon in kwestie op konzjee is.

Eindelijk hebben we nu, na al die jaren, het eind van de tunnel in zicht! En dan presteert één of ander onderkruipsel het om het fijne gevoel dat dat inhoudt weg te nemen en een mens tot het besef te laten komen dat je effectief nooit veilig bent en dat enkel en alleen met de bedoeling van er zelf beter van te worden en om zich een air van belangrijkheid te geven.

Hoe ging dat gezegde weer dat zegt dat je moet opletten dat het licht aan het eind van de tunnel niet het licht is van een aanstormende trein?