Flexibel zijn betekent op donderdagavond, tien voor acht ’s avonds, de vraag krijgen of je eventueel op vrijdagochtend om achten ergens zou kunnen zijn waarbij dat ergens zich op anderhalf uur rijden bevindt, waarop je antwoordt dat het wel zou kunnen en dat je de bevestiging nog verwacht, die niet komt, wat je uiteindelijk doet besluiten dat het niet doorgaat, terwijl je je naar je bed begeeft en je leefgenoot -die altijd vroeger op is dan jij- vraagt om ’s ochtends toch maar even naar je mail te kijken, om dan ’s ochtends om acht uur wakker te worden, je telefoon te pakken, de mail te zien die twintig minuten eerder was binnen gerold en daarin te lezen dat het wat laat geworden is om te bevestigen maar dat je ook nog om 10u kan aankomen, bericht dat maakt dat je uit je bed springt, je leefgenoot op de hoogte brengt om daarna, na door de douche gewandeld te zijn, de nodige zaken bijeenscharrelt en je via de keuken, waar je een paar boterhammen naar binnen werkt, dan met je koffiebeker in de hand naar de auto begeeft, waar je leefgenoot, zich na de dagelijkse scheerbeurt en zijn wandeling door de douche, je vervoegt en je een half uur na ontwaken de mistige morgen inrijdt en je, mede dankzij de schoolvakantie, waardoor je met minder verkeer op de wegen te maken krijgt, je bestemming klokslag op tijd kan bereiken.

Had ik dit scenario op voorhand moeten uitschrijven, we hadden het niet gehaald. Is het voor herhaling vatbaar? Ik zou zeggen van niet, maar in bepaalde situaties reageren wij niet doordacht maar impulsief. Zeg dus nooit: “nooit (meer)”.

Het hielp wel dat we de vrager wel mochten en het gevraagde wel zagen zitten.

En waarom had Luc nu die mail niet bekeken? Wel? Hij wist de inlog van mijn pc niet (meer).